Moet je horen!

[p. 45]

De domme hond

Daar woonde op een boerderij
een grote domme hond.
Een meisje liep er langs en zei
dat ze hem aardig vond.
Ze ging voorbij en keek eens om
en riep nog, bij de hoek:
Tot ziens, en als je tijd hebt kom
eens bij mij op bezoek.

Dat doe ik, dacht de domme hond
en wachtte eerst een week.
Hij liep onrustig in het rond
en was totaal van streek.
Maar ja, nu moet ik toch eens gaan,
zo zei hij toen, en trok
zijn allermooiste halsband aan
en rende uit zijn hok.

[p. 46]

 

Het meisje had de thee klaarstaan

 

en kleine stukjes koek.

 

Daar kwam de domme hond al aan

 

hard hollend om de hoek.

 

Hij sprong door 't raam in volle vaart

 

en danste door het huis.

 

Daar sloeg hij met zijn kwispelstaart

 

het theeservies aan gruis.

 

 

 

En ook de mooie bloemenkom

 

en ook de glazen schaal,

 

die vielen op de tafel om

 

en braken allemaal.

 

En ook de klok viel op de grond

 

en nog wel meer misschien.

 

Het meisje huilde: nare hond,

 

ik wil je niet meer zien!

 

 

 

De hond sloeg droef zijn ogen neer

 

en wist zich haast geen raad.

 

Hij zei: Juffrouw, het spijt me zeer,

 

maar 'k meende het niet kwaad.

 

Het meisje zei: Ik schrok me dood,

 

zorg dat je 't nooit meer doet.

 

Toen gaven ze elkaar een poot

 

en zeiden: Zo is 't goed.