Nederduytsche poemata 1616

Solvi non possum, nisi magis constringar.

GEluckich die int veldt, int midden van de lanssen
En van de sweerden bloot den droeven dans mach danssen

Die wy al moeté gaen, en vallend' in het sandt

De leste voetval doet voor Godt en voor zijn landt.

Maer my ellendich mensch die strijdt hebb' aengenomen
Vol vreucht en vol verdriet, wort oock de doot benomen.

Mijn vyandt is mijn lief: die my de strijdt aendoet

Die acht ick boven al, die wensch ick dobbelgoet.

Haer sweert is haer gesicht, de lanssen sijn haer woorden
Daer zy my mede quetst: haer armen sijn de koorden

[p. 18]

 

Daer zy my mede bindt. de pijlen die ick vlie,

 

Dat sijn de oogen self, die ick soo geerne sie.

 

O vriendelick gewelt! waer soud' ick konnen loopen,

 

Daer ick gebonden ben met sulcke soete knoopen?

 

O vyandt die ick foeck! ô lijden sonder pijn!

 

Ick moest om los te gaen noch meer gebonden sijn.