|
| |
| |
| |
Elegi.
DOorluchtige Princes van Neerlandts rijcke stedé,
En laet u niet voorstaen dat ick u kom betreden
Om u vermaert gebou, dac heerelick cieraet
Dat tot den hemel toe schier opgetrocké staet.
Noch om u torés hoog, noch om u groote kercké,
Noch om u straeten breet, noch om u oude wercken,
Noch om dat Phoebus self de vader van't verstandt
En Pallas haeren stoel heeft binnen u geplant.
Veel min om eenig goet, of kostelicke waeren,
Gelijck den koopman doet, kom ick tot u gevaeren.
Een hert gelijck het mijn, een brandende gemoet,
Alleen naer lof en prijs en past niet op het goet.
Twee oogen soeck ick hier, die my de mijn verblinden,
Ontstelen my mijn hert. soo ick die niet kan vinden,
Vaert wel ô schoone stadt. ick laet u weder staen,
Ick gae gelick ick quam. mijn bootschap is gedaen.
Maeckt schipper weder seyl, en laet ons gaen doorsnijden
Neptuni woeste veldt. en wilt den schoot niet mijden.
Set vry set in den top, en laet de schuyte gaen
Al loevend' aen de grondt, soo hebt ghy haest gedaen.
Een ongeluckich slaef van vrees en hoop begeven,
En kan op zee niet min verliesen dan zijn leven.
Die eenmael derven moet zijns alder liefste schoot,
Stelt onder zijn geluck de huyre van de doot.
Of laet ons henen gaen naer onbekende landen,
Al waer de Ooste Son den Indiaen doet branden,
Of naer het Weste toe, of daer de Noortsche nacht
VVtsluytende de Son, den anderen verwacht.
| |
| |
Alleen wens ick noch eens voor't lest te mogen groeten
De oorsaeck van mijn doot, te storten voor haer voeten
Mijn onuytbluslick vier. Hoort soete Koningin
Dees woorden voor het lest, en druckts' in uwen sin.
Als my de bleecke doot het leven heeft benomen,
Dees arme siel gerooft, wens ick voor u te komen
Gedreven door de windt. siet my doch eenmael aen,
En laet een weynich tijt u groote wreetheyt staen.
Maer neemt een handt vol sandts, en wilt daer ondermengen
Twee traenen ofte dry, en my daer met besprengen.
Een soentjen waer te veel. oock soudt ghy ô Ionckvrou
Bevreest sijn dat het my weer levend' maecken sou.
Doch sucht eens ende segt, Ghy sijt te vroech gebleven,
En haddet wel verdient met my te mogen leven,
Gestadich tot de doot. De doot die heeft getoont
Dat ick u niet en hebb' naer u verdienst geloont.
Dit is genoech voor u. Het ander sal ick wachten,
Van die my naer mijn doot behoorlick sullen achten,
Gelijck de minnaers doen. de soete Venus bendt,
Of die den grooten Godt Apollo heeft gekent.
De minnaers sullen eerst haer droef heyt komen klaegen,
En sitten op mijn graf, en weenen geele daegen,
En hangen daer een kroon van myrten boven aen,
Van myrten die altijdt met groene tacken staen.
Daer onder sullen zy op seker hooge tijden
Elck met zijn alderliefst' een soeten strijdt gaen strijden.
Die best voecht lip aen lip sal hebben tot zijn loon,
En voor den hoochsten prijs de groene myrten kroon.
Daer naer dat ander volck, de benden der Poëten,
Die met een dulheyt wijs van Phoebus sijn beseten,
| |
| |
Die sullen met haer konst beweenen mijnen noot,
En stellen op het graf de oorsaeck van mijn doot.
Die hier begraven licht was sieck van soete wonden,
Die hem zijn alderliefst' hadd' in het hert gesonden.
Noch bidt hy dat hy mach soo veel gelucks ontfaen,
Als zy hem ongeneucht en quaet heeft aengedaen.
Dit sal staen op den steen. Het ander sal men seggen,
En d'oorsaeck van mijn doot op u alleene leggen.
Godin bedenckt dy wel. doch als het wesen moet,
Soo moet ick t'eenemael uytstorten mijn gemoet.
O goddelick gesicht, ô aensicht kroon der kroonen,
Tyran van dit gemoet, en koninck aller schoonen,
O beul van die u dient, ô smert, ô bitter pijn,
O kancker sonder hulp, sieckt sonder medecijn,
O winckel van ellendt, ô klip van mijn gedachten,
O steenrots van de min, vonck van mijn droeve nachten,
O spiegel van mijn leet, ô zee van ongenaed',
O put van mijn verdriet, ô afgrondt van mijn quaet.
O moedige Godin, ô adem van mijn leven,
O leven van mijn siel, die my de moet kont geven,
En wederom beneemt, ô onverwinlick dier,
Brantstichster van dit hert, en stoockster van dit vier.
VVie meenstu dat ick ben? een suffer van de straeten,
Die u volmaeckte deucht niet soude konnen vaeten¿
Een keersse sonder licht, een lichaem sonder geest,
Een aensicht sonder oog, een mens-gelijcke beest?
Een van't gemeene volck, gelijck ghy t'allen tijden
Van uyt u venster siet, en voor u deure lijden?
Ick sweer ghy sijt verdoolt. een ander heeft het goet,
Maer ick een konincks hert, een princelick gemoet.
| |
| |
Dat niemandt niet en dient, dat niemandt naer kan loopen,
Al wist ick voor een woordt de weerelt gans te koopen.
V neem ick alleen uyt. al mijn eergiericheyt
Heeft tot haer uyterst' endt u soete suyverheyt,
V maechdelick gelaet. Een ander laet ick swerven,
En naer den Haege gaen om staeten te beerven,
Bewandelen het hof, bespien aen alle kant
VVie datter komen sal, staen met den hoet in d'handt.
Godin bewaert dat woordt, al die ick soo sie draeven,
Naer eer of naer gewin, en acht ick niet dan slaeven.
Te vreden met het mijn, ben rijcker, dan die leeft
Besitter van veel goets, en niet genoech en heeft.
Den rijckdom en licht niet in landen ende steden,
Maer die niet veel en heeft, en is nochtans te vreden,
Trotst al wat datter leeft. de kroonen en 'tgewelt,
De scepters en het goet is onder hem gestelt.
Zijn hert staet altijt vast, en sonder te bewegen,
Niet tot vergancklick goet of ydelheyt genegen,
Bemantelt met de deucht. die maeckt hem kloeck en sterck,
Gerust en altijt bly. dat is zijn bollewerck.
Al wat het diep gewelf des hemels kan bepaelen,
Al wat de gulden toorts der sonne kan bestraelen,
Veracht hy al te saem, en siet hy niet eens aen.
Het sy hoe dat het wil, het moet doch al vergaen.
Alleen de kloecke geest geleert en wel ervaeren
Doorbreeckt al watter is. is meester van de jaeren.
De doot en kent hy niet. schopt met den voet het graf,
En als de mensche sterft, en weet hy niet daer af.
Ia self die hy verkiest moet leven en niet sterven,
En eenen grooten naem in eeuwicheyt beerven,
| |
| |
Bevrijt sijn van de doot. indien ghy daer naer staet,
En niet naer windt en roock, ick geef u goeden raet.
VVy sullen noch te saem opklimmen van der eerden,
Doorvliegende de locht met ongetoomde peerden.
Die Phoebus voor my voet: tot dat wy raecken aen
Den maechdelicken berch. daer sullen wy af gaen.
Daer sult ghy vinden staen veel blinckende Ionckvrouwen,
Die eenen grooten naem in eeuwicheyt behouwen,
Die met haer schoon gelaet, en vriendelick gewelt
Ontsteken hebben 'thert van menich wijsen helt.
Daer sult ghy mede sijn. Ick sie alree de tijden
Dat die mijn dichten leest, u dickwils sal benijden,
Dat menige Ionckvrou ontstekende van spijt,
Sal wenschen in haer hert te wesen die ghy zijt.
Godin ick weet de wech. ick hebbe mijne stappen
Soo menichmael gestelt op Heliconis kappen,
En mijnen voet geplant daer menich mensch naer wenst
Beneven de fonteyn van Pegasus den henst.
Ick hebbe van joncks af met geen gemeene wiecken
Doorvlogen en doorrent de wegen van de Griecken,
En Roomen wel doorsien. ten lesten opgedaen
Den ongebaende padt daer Nederlandt mach gaen,
Soo datse van nu voort met Phoebi susters danssen
Op't hoogste van den berch, niet passend' op de Franssen,
Of haeren grooten moet, en mogen vry en vranck
Vuyt Castalis de beeck gaen haelen haer belanck.
Die eenmael daer uyt drinckt moet lof en eer verwerven,
Al waer hy tienmael doot, en sal nochtans niet sterven.
God herbercht in zijn hert, en heft zijn sinnen op,
Doet gloeyen zijn gemoet, doet roocken zijnen kop.
| |
| |
Hy wandelt boven d'aerd' en boven al de volcken,
Naeckt met het hooft de locht, en metten geest de wolcken.
VVat dat hy denckt of spreeckt, en wat hy doet, hy maeckt
Dat naer de Goden rieckt, en naer den hemelsmaeckt.
Ionckvrou dit is het volck dat Koningen doet leven,
Dat Princen haeren naem en haeren lof moet geven.
Die lustich van gemoet, van niemandt slaef en sijn
Als van de suyver deucht, en een volmaeckt aenschijn.
De minste niet van al, gewondt met soete smerten,
Van licchaem niet te groot, maer groot genoech van herten,
Aenbiedt u zijnen dienst, en bidt gelijck ghy siet
Om al zijn leven lanck te sijn in u gebiedt.
Godin volcht goeden raet. doch dat ghy my doet lijden,
VVeet dat men't weten sal van nu tot alle tijden.
Denckt op soo menich jaer, denckt op het groot getal
Van menich groot gemoet, dat naer ons komen sal.
Die u verdoofde siel soo weynich sal behaegen,
En sullen my te meer gesaemdelick beklaegen,
Hoe dat ick u meer acht. want soo ick niet verwerf,
Ick salu doen dat spijt, dat ick u dienaer sterf.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd