Nederduytsche poemata 1616(1983)–Daniël Heinsius– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende Adonis doet, uyt Theocritus. ALs Venus eerst Adonin doot Sach liggen recht voor haeren schoot, En sach zijn haer soo schricklick staen, En sach zijn bleecke wangen aen, Geboot zy haer volck al te gaer Te brengen 'twilde swijn by haer. Dat vliegende volck op speur Liep vlijtich alle bosschen deur, En sagen daer de moorder staen, En sloegen hem de boeyen aen. D'een nam een strop uyt zijnen sack Daer met hy den gevangen track. De tweede was noch meer gestoort, En dreef hem met zijn boge voort. Het dier dat volch de voet voor voet, Bevreest voor Venus wreeden moet. [pagina 41] [p. 41] De welcke siend' hem aldereest, Riep, O ghy alderwreeste beest, Hebt ghy dit licchaem aengeraeckt, En mijne man aldus mismaeckt? Het dier dat sprack: het is my leet, En sweere by den meesten eedt, Eerst u, en uwen man daer nae, En my die hier gebonden stae, En dese jaegers die hier gaen, Dat ick niet docht om hem te slaen. Maer soo ick uwen lieve man Dat schoone beeldt sach eerstmael an, Soo wierd' ick dul en ongerust, En kreech van binnen grooten lust, Om zijne heup die voor my stondt Te mogen drucken aen de mondt. Dit soenen heeft hem omgebracht. Daerom gebruycket vry u macht. Dees tanden ruckt uyt mijne mondt, En morselt die tot aen de grondt. VVat doen daer toch detanden in Die onbequaem sijn tot de min? En is dat niet genoech voor dy, Mijn lippen lecht die oock daer by. Hier met wiert Venus wel gesint, En seyde, dat men hem ontbindt. Van dien tijdt ginck hy niet van daer, Maer volchde Venus altijt naer, En brand' in vier zijn tanden af, Die hy de schult van't soenen gaf. Vorige Volgende
Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd
Auteursrechtelijk beschermd