Semi-finale

[p. 10]

Aan de overkant

Zal ook ik eenmaal vochtige lotosbloemen
zien opengaan langs de Acheron,
evenals zij die ons voorgingen: Sappho
de leidster, Aspasia de wijze hetaire
en jij, een veel later geboren Corinna
die stamde uit de fierste der Hanzesteden?

‘Graankorrel’ werd je genoemd en de zwaardlelies
waar jij op leek - even bleek als de lotos
tussen de halmen en lissen bij gelige klaprozen,
glansloze mirt en ontaardste jasmijn -
groeien ze daar ook wellicht in de schaduw
dier duistere oevers? - Het zal wel.

Mochten alleen zulke bloemen ginds bloeien,
ik zal je herkennen en niet als Orpheus
de Hades willen verbidden je schim
haar lijflijke gloed te hergeven. O neen,
een armvol geplukt en gedrukt aan mijn hart
zal je mij even nabij, even warm doen zijn
als thans je herinnering, - mijn geurende garve.

Dit leven werd eindelijk een donkere stroom,
dicht bij zijn uitmonding Acheron geheten,
en het hemelgewelf betrekt reeds tot ginds.
Je naam is de obool op mijn tong en geen
Minos, noch Aiakos, noch Rhadamanthos
oordeelt straks over de banden die altijd
de onze geweest zijn, - dit orphisch mysterie
nog te voleinden in eeuwig Elysion.

Bloemen verzekeren ons vrijspraak en doortocht
naar onze donzige sponde.