Nagelatene gedigten en gezangen van juffrouwe Maria van Hengel, bestaande in geestelyke meditatien, tot opwekkinge van het geloof
(1737)–Maria van Hengel–
AuteursrechtvrijTot opwekking van het zwak Geloof
NU herteloozen dienst u niet misnoegt,
Hoe derf ik Heer! daar my 't geweeten wroegt,
U naken? zoo gy 't werk eens oversloegt,
Gy zoud het keuren
| |
[pagina 23]
| |
Voor vals; Ik zing met hertelooze reen,
Uw lof; wat dan? zal ik het staaken? neen;
Maar 't hert moet mee, wel spreekt maar 't word alleen,
En 't zal gebeuren.
Ik wagt uw hulp; maar 't is vergeefs mischien,
Als 't Heilig Oog, dit starrig hert zal zien,
Gy walgt daar van, in plaats van hulp te bien:
Zult gy 't veragten?
Weg wanhoop! neen; dat 's Vaders oogmerk niet.
Verwerpt hy ooit, die hy verleegen ziet,
Om hulp in nood? zal ik daar 't nooit geschied
Dit van hem wagten?
Gy kend dit hert, en egter eist gy 't Heer!
Zoo vuil als 't is! om dat gy 't ergste zeer,
Geneezen kunt; Ik werp het voor u neer,
En derf nog hoopen;
| |
[pagina 24]
| |
Nu gy my roept, en by den Heilbron steld,
Daar elk om niet, wie maar zyn nood verteld,
Geholpen word? daar zal ik zonder geld
Myn ziel rust koopen.
't Is al vergeefs gewroet, geen eigen kragt
Brengt heil te weeg; maar die geloovig wagt,
Verkrygt zyn bee, was dit maar eer bedagt,
'k Was eer geneezen.
Nu kan dit hert, door keurig onderscheid,
Verwerpen, al wat oor, of oog verleid,
En 't hunkert staag, om maar in eenzaamheid
By u te weezen.
't Word nimmer moe, in 't zingen van uw lof,
Is 't wonder? 't vind weer telkens nieuwe stof,
Hoe kan 't ooit zwygen? daar 't nooit smeekten, of
't Kreeg nieuwen zeegen.
| |
[pagina 25]
| |
Dit hart zweeft staag om hoog, daar 's levens schat
Verborgen leit; scheen 't aards voor heen nog wat,
Nu min als niet, wat zoud, die 't al bezat,
By 't Hemels weegen?
Begrypt gy dit, hoe heeft dan 't schepsel iet,
Dat u verlokt? Ik vrees dat gy 't maar ziet,
Door 't herssen oog; en komt gy verder niet,
Gy zyt bedroogen.
Doorzoekt dan 't hert, die op 't geloof alleen
Wil zien, is met u kennis niet te vreen,
Die u verligt, zal 't ongeloof met reen
In u niet doogen.
Gy ziet dit Zielfenyn, maar hoe 't my drukt,
Dat ziet gy mee? en waar 't my toe verrukt.
Ik vrees dat my in 't eind eens al mislukt,
Dat ik verwagten.
| |
[pagina 26]
| |
Daar ik u zwoer, (en 'ken geen zelfs berouw:)
Dat ik in doodsgevaar, u redden zou,
Wie raad u, myn onwankelbaare trou,
Zo ligt te agten?
't Is 't ongeloof, daar deeze vrees uitspruit,
Nooit vuilder smet, ontsierde Jesus Bruid,
Geen valser toon kwam ooit in 't lofgeluit.
Myn Eer te rooven,
Die vrees verbergt een heimelik verwyt,
Gy agt my ontrou, om dat gy het zyt
Wat is 't dan, of gy my met woorden vleyt,
Gy moest gelooven.
Wel Hertenkenner, slaat gy zoo nauw gaa,
Myn feilen? 'k zie, by u komt niets te staa;
't Geloof alleen daar schat gy 't alles naa,
Ey wilt dat geeven?
| |
[pagina 27]
| |
Aan my, die 't smeekend van uw hand verwagt,
Dan zal dees yverlooze ziel met kragt
Betuigen, hoe zy 't heil, haar toegebragt
Zoekt te beleeven.
|
|