Nagelatene gedigten en gezangen van juffrouwe Maria van Hengel, bestaande in geestelyke meditatien, tot opwekkinge van het geloof

[p. 47]

XII. Bedenkinge

Om niet te bezwyken wanneer de middelen kragteloos zyn.

Hoe komt, dat g' aan den midd'len kleeft?

Myn ziel! die door 't geloof moet stryden,

Ontgaan 's u, denk myn noodhulp leeft,

Die nooit, als die hem eerst begeeft,

Verlaat in 't lyden.

Hy handhaaft u, als nood u drukt,

Niets stuit zyn magt, als zyn behaagen,

't Is door Gods kragt, zoo 't middel g'lukt,

Wat reen dan, als hy 't u ontrukt,

Om zoo te klaagen.

[p. 48]

 

Dat nooit Gods magt met 't middel end,

 

Heeft in de wildernis, gescheenen,

 

Wat brooden, waren daar ontrend,

 

Voor zo veel volks? en niemand zend

 

Hy hongrig heenen?

 

 

 

Maakt my dit staag, indagtig, Heer,

 

Als alle middelen, my begeeven,

 

Dat ik geloovig wagten leer,

 

In 't raadloos werk, word meest uw eer,

 

Door d' hulp verheeven;

 

 

 

Laat nu door 't ergste kwaad myn ziel!
U nooit, met wanhoop overstelpen,

 

Denk die 't belooft, nog kragt behiel,

 

Schoon, 't alles in myn oog verviel,

 

Om my te helpen.

 

 

[p. 49]

 

Nu zugt ge en zegt: Ja waar 't belooft,

 

'k Weet 't feilde niet. Staakt daar 't begeeren,

 

Hy zal 't geen u de rust berooft,

 

(Neemt hy 't niet weg?) dit dan gelooft

 

Ten besten keeren.

 

 

 

Uw Schuts-Heer, die u gadeslaat,

 

(Schoon gy 't niet vat) zal 't werk beklemmen

 

Dat d' uitkomst, naar zyn oogmerk gaat,

 

Is 't middel' zwak? voor statig kwaat

 

Hy zal 't nog temmen.