Maastrichtse sonnetten

[p. 22]

[p. 23]

Lang Grachtje

Hier is de tijd, zoals hij was gebleven
En heeft zich in de vrouwen ingelijfd,
Die oud en kreupel verder bleven leven
En zullen leven tot geen steen beklijft.

In hun gelaat staat wat ooit was geschreven
En wat geen tijd ooit uit de wereld drijft:
De angst om wie de strijd in is gedreven
En de verrukking na het leed, dat blijft.

Schietgaten, uitvalspoorten vóór de ramen,
Heel het tumult, hier is het gans geweest,
Hier dreef de dood zijn kinderen tezamen,

Hier was de vreugde en het dronken feest
Wanneer de winnaars van de poorten kwamen -
Hier was de wereld eens het allermeest.