Byvoeghsel tot den Christelijcken jongelingh

Klachte.

O Felle doodt! wel hoe? dus hardt en onbewogen?
O steenen dwinghelandt! Hoe mocht ghy oyt vermogen?
Te rucken in het sant een sulcken Iongheling,
Ontijdigh voor het graf, die 't leven eerst aenvingh?
Slechts jaren tweemael tien heeft hem de Son beschenen,
En och, sijn Sonne daelt, helaes, en is verdwenen!
Hy droegh noch in sijn borst een heerlick helder licht,
Waer door Godts lieve Kerck noch moghte zijn gesticht.
O doodt, was dan voor dy geen beter roof te vinden?
Men danckt niet voor 't onthael' van 't gene men beminde,
Dus pleyt het vleesch en bloedt: maer 't beter wetend' hert
Vernoeght in Godes wil, hoeseer 't ghedrucket werdt;

[p. 194]

 

Hy kust Godts straffe handt, soo wel als die hem segent,

 

Godt is hem wellecom, oock hoe hy hem bejegent.

 

't Verloren is niet wech, 't gestrurven is niet doot;

 

Maer in Gods handt bewaert, en rust in Abra'ms schoot.

 

Want Doemer doemt om hoogh, en bralt in d' Hemel heylich,

 

Daer dreyght hem ramp noch leedt, maer leeft in vryheyt veylich.

U. L. Suster in Christo.

   A.C.