|
| |
| |
| |
Ballade op de Intrede.
Ter werelt is den mensch van natuyr heel onvroet,
Door Adams val onnut en onbequaem tot goet,
Schriftuyr betuyghet claer als reghel heel eendrachtich,
Maer den ghetrouwen Godt als eenen Vader soet,
Den mensch tot 'tgheloof treckt, die hem bereyden moet
tot de liefd', die terstont toont haren aert seer crachtich,
Den mensch ghetrocken zijnd' der g'naden nu deelachtich,
Voelt dat de liefd' voor al tot zijnen schepper strect,
Die hy beminnen moet als zijnen Godt almachtich,
'tGheloof daer naer in hem des naesten liefd' verwect,
Die hem tot deuchden stiert van herten onbevlect,
Dies 'tGheloof en de Liefd' in d'eerste plaets voortreden,
'tGheloof sech ick dat met den wil Gods den mensch trect
tot ware liefde Gods, en veel barmherticheden,
En soo te troosten soeckt al d'arme Christi leden.
Wy Acoleytgens wit, daer Liefd' es 'tfondament,
Naer de ghegheven vraech daer Trou blijckt angheschent,
Nu hier den Christen mensch in't openbaer bybringhen,
Wat deuchden hy oyt wracht barmhartich nu bekent,
bewijst zijn Beurs heel claer, als t'gheven wel bewent
aen d'arme menschen teer, die den noot comt bespringhen,
Siet d'eerst is hong'rich, die spijst hy voor alle dinghen,
En ooc die dorstich is die laeft hy metten dranc,
Hy ontfangt in zijn huys al d'arme vreemdelinghen,
Den naecten die cleet hy, die daer siec zijn oft cranc
besoeckt hy dach en nacht die daer zijn in bedwanc,
In stocken, blocken, ooc ghevanghen en beslooten,
Barmhertich liefdich ooc neemt hy tot haer den ganc,
Dees' deuchden hebben noyt den trouwen mensch verdrooten,
En zijn Godt aenghenaem, uyt 'twaer gheloof ghesprooten.
| |
| |
Nu volcht dees' deuchden hier, de Hoop die betrout vast
op haren Ancker sterck, die voor haer draecht den last,
Dats de Genade Godts, en dan den Loon nae vvercken,
Daer steunt zy op, dees' hoop wort den mensch toegepast:
Dees' hoop Godtsalich goet in den mensch daech'licx wast,
En doet hem so voort gaen, in deuchd en oock verstercken.
Dies volcht de Goede Faem, met haere snelle vlercken,
Die 'tChristen gemoet maect, dat alom is verbreyt,
Dat hy barmhertich is, dat is seer goet te mercken
door 'tblasen des Trompets, die den lof roupt en schreyt.
Volmaecten loon comt lest, die de vreuchd' wijt uyt spreyt,
En naer des Heeren wil betaelt zy al de daden.
'Tis claer der vreuchden Croon, in't Rijcke Godts bereyt,
Die voor de deuchden goet, hem naer noch comt te staden,
Niet uyt verdiensten, maer uyt enckelder genaden.
De tweede vraech is, wat verschrick'lic quaet seer snel
een Onbarmhertich mensch oyt vvracht, de deuchd' rebel:
Het Gierich hert beweecht den mensch meest hier op aerden
tot vrecheyt obstinaet, als blijct door zijn voorstel,
Dat daer rust op den stock, die Eygenbaet hiet wel:
Oneerlick gevvin dat hout hy in grooter waerden,
Den mensch niet wel bedacht, zijns gesint hem verclaerden,
Die d'Armen niet een doyt in haeren noet en geeft,
Hy hout zijn coffer toe, dat Afjonst openbaerden:
Niet aensiend in wat noot dat zynen broeder leeft,
Of yemant hong'rich is, door dorst of naectheyt beeft,
Ten gaet hem niet eens aen, hy wil den stock aenhangen,
Die Sorch is van gebrec, sorch sonder noot hy heeft,
En laet sulcx zijn gemoet, ja hert en sin bevangen,
Een gierich mensch sal doch alleen naer gelt verlangen.
Het Cnagend' gemoet volcht, of Conscientie wreet,
Dat sulcken mensch voorwaer te seer quelt wijt en breet,
| |
| |
als hy aen 'toordeel Godt denct by nacht en dagen
hy eet zijn hert, van boet weet hy seer cleyn bescheet
Waer hy hem keert oft went, geen uytcomst hy en weet,
des volcht 'tVVanhopen quaet, twelck zijn werck doet beclagen
aen Gods genaden gaet hy heel end' al ontsagen,
'twelck hem sal brengen naer in't eewich verdriet groot,
de Quade Faem siet ghy, zijn groote schand' na dragen
zijn afionst wert bekent, zijn gierich hert wort bloot,
dies volcht hem daer seer haest den aldermeesten noot,
dats Loon na vvercken quaet, twelck den mensch moet besueren
dat voortsbrengt duyvel, hel, end' Oneynd'licken doot,
Ja 'teewich vyer voor hem bereyt tot aller uren
die quade wercken doet, moet eewich sulcx betrueren.
Dits vanden intreed' hier den sin en 'trecht verstant
laet ons al gelijck, ons beurs nemen inde hant
En aen dees' mannen oudt in Haerlem liefd' bewijsen
en liefdich zijn tot haer die soecken troost aen 'tlant
ontbint dan allegaer des waren liefden bant
want Christus sal dees daet als hem selfs gedaen prijsen
hebt doch allegaer van Gods tooren een afgrijsen
Wilt troosten haer die hier nu zijn heel out en cout
neemt liefde by der hant, laet die u veriolijsen
de vergelding' van God die crijcht ghy menichfout
die voor u starf de doot, gehangen is aen 'thout
Wilt nu met danckbaerheyt oock zijnen lof vermeeren
Liefd es 'tfondament doch, 'twelck wy door jonsten stout
In onssen Blom-schilt, met eerbieding' u vereeren
u Trou moet blijcken nu, die ons deed' herwaerts keeren.
Liefd' es 't fondament.
|
|
Auteursrechtvrij