Emblemata moralia (1625)

Emblemata moralia

(1625)–Zacharias Heyns– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[Folio 16v]
[Een groote deucht heeft sulcke man Die syne tong bedwingen kan] Een groote deucht heeft sulcke man Die syne tong bedwingen kan. GHy die doot uwen klap u selven brengt in last, V snaterige lit met vlijt te dwingen past, Dat toomend' alst behoort: Geliic de Gansen plegen, Die siinde door den snap en snateren verlegen, Een keyken in den beck vast houden dach en nacht, Als sy den Taurus berch langs vliegen metter macht, Om d'Arents by geval niet wt den slaep te wecken, En soo haer eygen vlucht ten roove niet t'ontdecken. En temps & lieu la langue contenir, Chasse detresse & porte grand plaisir. TOy qui la liberté d'vne langue indiscrette Precipite en danger, d'vn frein prudent arreste Ton desbordé babil: ainsi que sages font Les oisons, qui passant de Cicile le mont, Portent de nuist et iour dans leur bouche criarde, Pour vn muet baillon, vne pierre, qui garde Que des aigles du nort les troupeaux ravißans Ne descouvrent le vol au tant d'oyeaus passans.

[Folio 17r]
Virtus prima compescere linguam. Ga naar margenoot+Wie sijnen mondt ende tonghe bewaert die bewaert sijne ziele voor anxt. Qui garde sa bouche & sa langue, il garde son ame de tribulations.

[Folio 17v]
Wtlegginghe. DE Gansen van Cicilien (seyt Plutarchus, in syn verhael van't vernuft der Dieren) vreesende de Arents die haer wooninge hebben op de hooge rotsen, als sy den Taurus berch willen overvliegen, nemen elc een steen die groot ghenoech is in hare nebben om haere tongen also te toomen, mits sy van naturen kekelachtich syn, op dat sy sonder eenich geschrey 'tgeberchte mochten overkomen, een Voorbeeldt ende lesse dienende den snappaerts, om hare monden te leeren snoeren, dewijle een klapachtige tonge so schadeliicken lit is, ende Het onbedacht hoovaerdich spreken, Menich in grooten last laet steken. Derhalven ooc Cato, na dat hy den mensche vermaent hadde God te dienen, beveelt hem syne tonge te bedwingen, seggende. Virtutem primam eße puta compescere linguam, Proximus ille Deo qui scit ratione tacere. Denct t'is d'aldergrootste deucht Dat g'u tong bedwingen meucht, Naest by Godt is sulcke man Die syn tong bedwingen kan. Ende Socrates placht te seggen dat wy wel twee ooren hebben doch maer een tonge, om meer te hooren als te spreken, daer toe de ooren altijt openstaende ende de tonghe beset met een dobbele borstweer ofte Bollewerc van lippen ende tanden. derhalven vermaent ooc Salomon in syne spreucken 4 Cap. Doet van u den verkeerden mondt, ende laet den lastermondt verre van u syn. ende in't 18. De mondt des sotten schadet hem selven ende syne lippen vangen zyn eygen ziele. waer over de treffelijcke Poët Pibrac seyt. Parler beaucoup on ne peut sans mensonge, Ou pour le moins sans quelque vanité,
[Folio 18r]
Le parler bref convient à verité Et l'aultre est propre à la fable & au songe; Du Memphien la grave contenance, Lors que sa bouche il serre avec le doigt Mieux que Platon enseigne comme on doit Reverement honorer la silence. Wel te spreecken sonder leughen Selden is in ons vermeughen, Oft 'tis wel maer ydelheydt: Waerheyt wil het kort gheseyt, D'ander doch wort aenghenomen By de kluchten ende droomen: Dies Herpocraet onderstont Met den vinger voor den mondt Te vermanen alle lieden T'stille swijghen eer te bieden. Hier by heeft my goet gedocht te voegen het achteling by my gestelt op het 42 Emblema Rollenhagij onder het spreeckwoord, Lingua quo tendis. Ghy klapachtige tong, ghy snatrich lidt, waer henen? Sult ghy u nimmermeer bedwingen ofte spenen, Siet toe dat ghy in't lest u selven niet bedriegt, Dewijle ghy soo dom en onbedwongen vliegt Nu hier en dan weer daer, vast brengende tot schanden Door uwen snooden klap veel luyden ende Landen. Hout op, hout op by tijts, het woort synd' wt den mont Al was het daer na leet men noyt weer roepen kont.	margenoot+ Proverb. 21. Cap. v. 23.

Vorige Volgende