Gedichten 1861-62

[p. 122]

V.

Zij heeft mijn lied vernomen
en heeft het ook verstaan,
zij laat me droomend komen,
zij laat me droomend gaan;
doch wil ik moedig zingen
en zonder groot misbaar,
wil gulle liêkens bringen

aan haar.

[p. 123]

 

Zij heeft me stil betooverd,

 

tot eenen mol geblind,

 

zij heeft me gansch veroverd,

 

zij leidt me nu als kind;

 

en kon ze mij verachten,

 

en slaân uit ziel en zin,

 

trouw hielde ik in gedachten

 

de min.

 

 

 

De min, die milde bronne,

 

die in de harten welt,

 

die, als het licht, vol wonne,

 

door heel de schepping snelt.

 

De min, die mijne pijnen

 

met zoete hope sust,

 

opdat ik steeds zou schijnen

 

vol lust.

 

 

[p. 124]

 

Vol lust voor de geliefde,

 

die mij met droeven waan

 

zoo dikwijls bitter griefde,

 

zoo vaak alleen liet gaan;

 

die door haar geestig lallen

 

mij voerde hemelwaart,

 

om mij te laten vallen

 

op de aard.