Het avontuurlijke leven van Peter Vucht

[p. 19]

X. Hoe hij stierf.

Er was eens op een oorlogschip

Een vrolijk bruiloftsfeest,

En Peter was daar ook verzocht,

Als vrolijk, los van geest.

Men danste en sprong als woest en dol,

Verleid door Peter Vucht;

Maar plotsling maakte een droeve ramp

Een einde aan pret en klucht.

Het schip, reeds oud, kreeg onvoorziens

Een groot, schrikbarend lek,

Waardoor het water binnendrong

Al bruischende in 't vertrek,

Waar al de gasten bij elkaâr

Hun dolle en woeste pret,

Vervingen door een naar geschrei:

‘Help! wij vergaan! help! red!’

[p. 20]

 

Maar 't was vergeefsch: het schip liep vol.

 

Waarop het spoedig zonk,

 

En niemand, niemand werd gered....

 

Ach, iedereen verdronk!

 

Of Peter zich al hield geklemd

 

Aan 't latwerk van den wand,

 

Het baatte niets: dra was zijn kracht

 

Niet langer meer bestand;

 

Want ieder hield zich aan hem vast,

 

Voor 't sterven zeer beducht;

 

En langzaam liet hij alle los:

 

't Was uit met Peter Vucht.

[p. t.o. 20]