Loontje komt om zijn boontje, of Het droevige slot der guiterijen van Hans-kijk-in-de-wereld

[p. 15]

VIII.

Nu, dacht hij, zou zijn leven weêr

Een beter wending maken,

Want spoedig kreeg hij ommegang

Met losse en slechte snaken,

Die niet allen, als Hans, hun vreugd

In guitenstreken vonden,

Maar zelfs, in ondeugd reeds verhard,

Steeds roofden waar zij konden.

Zoo diep was Hans nog niet gedaald

Maar eer hij 't nog kon merken,

Moest de omgang met zijn kameraads

Ook hem in 't kwaad versterken.

Zoo ziet gij, kindren! dat men 't kwaad

Zorgvuldig moet vermijden,

En jong zich reeds met vlijt en lust

Aan Deugd en Pligt moet wijden.

[p. 16]

 

Had Hans ook van zijn vroegste jeugd

 

Daaraan gehoor gegeven,

 

Dan zou hij niet in later tijd

 

Als roover zijn gaan leven.

 

Op zeekren avond laat, ging Hans

 

Met zijne kameraden

 

(Gewapend met een' dolk en mes,

 

En hun pistool geladen),

 

Naar 't naaste dorp, om bij van Rijk,

 

Een' herbergier, te stelen;

 

Waarna zij met elkaâr den buit

 

Te zamen zouden deelen.

 

Maar toen zij zich te zamen reeds

 

Voor 't huis van Rijk bevonden,

 

Verscheen die met een' knuppelstok

 

En met zijn beide honden.

 

Zijn makkers namen straks de vlugt,

 

En zetten 't op een loopen;

 

Maar Hans, die stijf van schrik bleef staan,

 

Moest duur het feit bekoopen.

[p. t.o. 16]