Panopticum

[p. 32]

‘Non sum qualis eram bonae sub regno Cynarae’

Vannacht, o dezen nacht, viel uwe schaduw tusschen
Haar en mijn lippen, Cynara, uwe adem schoof
Huivrend over mijn ziel, temidden wijn en kussen;
O hart dat naar u haakt, troosteloos in rouw,
Ja, ik was troosteloos en boog het hoofd:
Immer bleef ik, Cynara, naar mijnen trant u trouw.

Gansch den nacht op mijn hart voelde ik haar warm hart slaan,
Den nacht lang lag zij in mijn armen, speelde en sliep,
O veile mond, die zoeter kussen af kon staan;
O hart dat naar u haakt, troosteloos in rouw,
'k Ontwaakte waar een vale morgen riep:
Immer bleef ik, Cynara, naar mijnen trant u trouw.

De wind dreef mij, Cynara, veel heb ik vergeten,
Slordig en mateloos versmeten roos na roos,
O dans, die rond u van geen leliën wilde weten;
O hart, dat naar u haakt, troosteloos in rouw,
Jaren gingen, de dans was eindeloos;
Immer bleef ik, Cynara, naar mijnen trant u trouw.

[p. 33]

 

Naar vuriger wijn, dwazer muziek heb ik gesmacht,

 

Maar waar het feest verliep, de lampen doofden,

 

Viel uwe schaduw, het was uwe nacht;

 

O hart, dat naar u haakt, troosteloos in rouw,

 

O honger, naar wat uw lippen beloofden,

 

Immer bleef ik, Cynara, naar mijnen trant u trouw.

(naar Ernest Dowson)