eagen lykwols seagen gleon fan lilkens en hy rôp: bliid dat er in man fan it rjucht seach:
‘O, kadi, help my dochs.’
De kadi miende, dat syn plicht meibrocht, noait freonlik te wêzen en frege strang:
‘Mar man, wat hawwe jy der dochs oan om sa'n fersteuring te bringen yn jo eigen begraffenis?’
‘Omdat,’ rôp de sabeare deade, ‘se my begrave wolle, wylst ik noch net dea bin.’
De rjuchter striek mimerjend oer syn lang, griis burd. De saak like him slim ta, want immen te beïerdigjen, dy't net dea wie, soe stride tsjin de wet, mar oan de oare kant, moast sein wurde, dat de man behoarlik as in lyk yn 'e kiste lei, en ek al it oare blyk joech, dat dit in folsleine begraffenis wie. Einlings spriek er nei earnstich neitinken:
‘Dat sizze jy, mar no haw ik noch nimmen oars heard as josels en josels kin ik net ûnpartidich neame. It rjucht easket, dat ik ek oare tsjûgen oprop.’
Doe stapte hy eptich nei de mannen, dy it lyk folgen, en hy frege allerearst in âld man, dy't de foarnaamste like:
‘De persoan yn 'e kiste seit, dat er net dea is. Wat tinkt jo dêrfan?’
‘Heechearde kadi,’ andere de âlde man, ‘dy persoan yn 'e kiste is kroandea, wat ik jo wik. Freegje al de oaren hjir mar.’
In twadden kaam nei foaren en rôp:
‘Grutmachtige rjuchter, ik haw de man, dy't myn omke wie, sels dea op bêd lizzen sjoen.’
‘En ik haw sjoen, dat se him beklaaid hawwe,’ rôp in trêden.
‘Hy is dea, ien fan de deadste minsken, dy't der ea libbe hawwe,’ tsjûgden se allegear.
De rjuchter wist genôch om syn oardiel út te sprekken, mar wat hy net wist wie dit, dat de saneamde deade, dy't men te hôf bringe soe, miskien in toarn skyndea west hie en dat de tsjûgen allegear erfgenamten wienen, dy't allang op syn jild gobbere hienen. Rjucht lykwols is rjucht en de
Auteursrechtelijk beschermd