Gedichten. Deel 1
(1899)–P.C. Hooft–
Auteursrecht onbekend
[pagina 298]
| |
't Loot van den diamant des heeren Huighens,
| |
[pagina 299]
| |
Dien hondt en was aen geen verlies van graf gheleghen.Ga naar voetnoot27)
Zoud' myn Diogenes dan min daer moghen teghen?Ga naar voetnoot28)
Hoe woelt ghy te vergeefs, o booswight? weirlijk quaedtGa naar voetnoot29)
30[regelnummer]
Stort op des doenders kruin, en treft geen hemelzaedt.Ga naar voetnoot30)
Jae, tot uw' meerder spijt, op my, die inghetooghen
Ter zaelghe zalen ben, en heeft het geen vermoghen.Ga naar voetnoot32)
Die armen, ik beken 't, gevlochten met de mijn',
Vaek, om elkanders hals, eertijds, geslingert zijn.
35[regelnummer]
Mijn klimop noemd' ik die, myn' boeyen. In 't vergaêren,
Was 't dikwijls konst te raên, wiens d' een' oft d' andre waren.
Die rechterhandt, ik ken 't, had met de mijn', gemaektGa naar voetnoot37)
Een huwlijk; waer' het, door het Noodlot, niet gestaekt:
Die rechterhandt, die al haers meesters brandt beschreven,Ga naar voetnoot39)
40[regelnummer]
En, daer, ghetuighenis zoo breedt, heeft af gegeven.
Maer 's levens korte droom vervloogh met alles. Oók
Op mijn minwaerdighst, was ik zelve niet dan róók.Ga naar voetnoot42)
Maer heilghe liefd, met brandt tot d' eeuwghe liefd ontstekenGa naar voetnoot43)
Vlamt op een vlam, die 't aen geen voedsel kan ontbreken.
45[regelnummer]
Het graf van mijn' Poëet verwoest ghy heel. Ik zie 't.
Maer stroopt het mijn vry meê. Hier kreun ik my des niet.
Dat rottigh overschot van twee verliefde lijkken
Verteere voort, waer 't wil. Ik geef het keur van slijkken,Ga naar voetnoot48)
O beenen, die wel eer, u eerlijk queet, in 't bedt,Ga naar voetnoot49)
50[regelnummer]
Arm, die mijn' poeslen arm, zoo dikwijls hebt ontredt,Ga naar voetnoot50)
Ghy komt my niet te staê. De glans, en 't heerlijk blakenGa naar voetnoot51)
Mijns liefs omvaêmt my staegh, met een volmaekt vermaken.
Petrarcha, dien ik hier geniet vernoeght en bly,
Is fraeyer ongelijk; niet heeft 'er d' eerste, by.Ga naar voetnoot54)
55[regelnummer]
Quam, met dat broosch gewaedt, ons, yemandt weder dossen,
Verwerpen zoude wy 't, en als een' ballast lossen.
Ons van elkandren af te scheuren, was het wit
Der felle doodt. Maer uyt haer' gissing gink haer dit;
Mits dat het leven, 't welk haer kraghten ons benaemen,Ga naar voetnoot59)
60[regelnummer]
Herbooren door 't geloof ons eeuwlijk holp te zaemen.
Gaet heenen, krijsman, nu; verdwaelt vry, in uw lof,Ga naar voetnoot61)
Moordt een' gestorven man, en rooft een handt vol stof.
't Gebeente dat ghy schaekt, uyt onderaerdsche kuypen,
Zal thans niet zyn als as, en door uw' vingers druypen.Ga naar voetnoot64)
65[regelnummer]
De drooghe buyt zal deur, en met een wufte vlucht,Ga naar voetnoot65)
Gaen stuyven over 't zandt, gaen swieren door de lucht.
De Zephirs zoet van aêm, de zuyder doodshooftblaezer,Ga naar voetnoot67)
| |
[pagina 300]
| |
Beleefder veel dan ghy, o zinnelooze raezer,
Die zullen 't dierbaer stof, in plaets van zoo te woên,
70[regelnummer]
Den laesten dienst van dus een' eerlijk' uytvaert doen.
De geene, dien de nijdt, de wereldt wil verbieden,
Zich strekken zal alom, door landen ende lieden.
Een hoek Ovid', een hoek Virgil lijkberging gaf.Ga naar voetnoot73)
't Gansch aerdtrijk is van doen tot een' Petrarchaes graf.Ga naar voetnoot74)
|
|