|
| |
| |
| |
Op het smertelyk overlyden van den hoog eerwaarden en zeer geleerden heer Herman Gideon Clemens.
Wat Mensch op Aard kon ooit den schicht des Doods ontgaan?
Kan wel een Adams-Kind zyn Pylen wederstaan?
Wat naam is meer bekend, dan die van Stervelingen?
'k Heb nog geen Jaar geleên een Doods-Lied moeten zingen,
Doe God een' Leeraar bragt in 't Zalig Hemel-hof;
'k Heb nu, Helaas! 'k heb nu tot zingen nieuwe stof.
Doe weende ik, wyl DE WITT gerukt was uit dit Leeven;
Maar doe mogt ik nog troost met deze woorden geeven:
Neen! CLEMENS is 'er nog; Dit was myn taal wel eer;
Maar 'k zing nu tot myn smart: Neen! CLEMENS is niet meer.
Weent dan, Gods Kindren! weent, wilt U met my vereenen;
'k Weet uwe harten zyn geen onverbreekbre steenen;
| |
| |
En zeker is 't verlies, het geen gy lyden moet,
Waard, dat men traanen stort in vollen overvloed.
Denkt eens, hoe CLEMENS U Gods wegen eertyds leerde;
En al zyn kragten in des Heeren dienst verteerde;
Hoe dikwils gy zyn stem met blydschap hebt gehoord;
Hoe dikwils hy het Volk tot Deugd heeft aangespoord;
Hoe hy het Borg-ransoen van Christus pleeg te roemen;
En 's Menschen werken een wegwerplyk kleed te noemen;
Herdenkt, hoe dikwils hy met bidden en geween
Tot 's Heeren Troon voor U wel eer is toegetreên.
Nu heeft de bleeke Dood hem van U weggenomen;
In 't Hemels Canaän is hy nu aangekomen;
Daar vind hy eene Vreugd, die God zyn Kindren schenkt,
Een Vreugd, die nimmermeer door droefheid word gekrenkt.
Maar, schoon wy 't Zalig lot hem niet in 't minst benyden,
Kan evenwel zyn Dood ons harte niet verblyden;
Maar dompeld ons in rouw, ô al te zwaare slag!
't Heeft dan den Opperheer door zyn geducht gezag
Behaagd dien Bybel-tolk uit ons gezigt te voeren.
Wie voeld op deze maar zyn Ziele niet beroeren?
| |
| |
Wie beevt niet op 't gezigt van 't aaklig rouw-gewaad
Van hun, die dit verlies aan 't Volk van straat tot straat,
Verzeld van 't naar geluid der droeve Doods-klok melden?
ô Naare omstandigheên, die dit geval verzelden!
ô Aaklig Treurtooneel, 't geen onze vreugde stoord!
Wat Dichter kan die zaak verhaalen zo 't behoord?
Wie kan dit Sterfgeval in zyn gewigt beschryven,
't Geen veele Jaaren moet in ons geheugen blyven?
'k Verbeelde my dien Man door krankheid afgesloofd
Steeds heigend' naar zyn eind; Daar buigd hy 't stervend Hoofd,
Beveelende zyn Ziel aan 't Eeuwig Opperwezen;
En toond, dat hy den Dood in 't minst niet heeft te vreezen.
Daar ligd zyn Wederhelft door een gelyke Kwaal
Gevaarlyk aangetast; ô ysselyk verhaal!
En wenscht haar' Echtgenoot te volgen in het sterven,
En dus gelyk met hem die Vreugde te verwerven,
Die God heeft weg gelegd voor elk een', die hem vreesd.
't Behaagd den Opperheer, die in de harten leesd,
Die, eer de Weereld was, haar reeds had uitverkooren,
Naar zyn barmhartigheid haar smeeken te verhooren;
| |
| |
En naauw een uur daar na haar uit dit Traanen-dal
Te voeren naar een plaats, daar ze eeuwig leeven zal;
Om 't groot verlossings werk van haaren Borg te roemen,
Men mag dit Paar met recht meer dan gelukkig noemen,
't Geen hier op Aard malkaar bewees een zuivre min,
Wiens leven Christus was, en 't Sterven groot gewin.
Maar egter heeft Gods Volk veel reden om te treuren;
Want nooit kon dit geval Gods Kerk te laat gebeuren;
En zyn verbolgenheid dreigd ons me zwaarder straf,
Indien de Mensch niet staat van zyne Zonden af.
Ag! mogt des Heeren Geest ons al te zaam bezielen;
Op dat wy voor zyn' Troon met eerbied nederknielen,
En smeeken om 't behoud van Land en Kerk, en Stad;
Schoon hy een' Leeraar, die voor ons steeds troonwaards trad,
Van ons heeft weggerukt door zyn geducht vermogen,
Het geen de traanen steeds doet spatten uit onze oogen,
't Verlies is weenens waard, het geen ons allen treft,
En hy, die dit gemis in zyn gewigt beseft,
Kan zeker 's Leeraars Dood niet onverschillig draagen,
En zal naar 't wild gesnap van geen benyders vraagen,
| |
| |
Die door Partydigheid der Domheids eigen Kind,
Het welk de gruwlen meer dan waare Deugden mind,
Gedreven, 't goede niet, maar 't kwaade alleen verhaalen.
Is wel een Mensch op Aard beveiligd voor hun smaalen?
ô Neen; Maar niemand is ook van gebreken vry,
Wyl elk gebooren word in Satans slaverny;
En 't aller vroomste Mensch heeft duizende gebreken;
'k Wil CLEMENS ook niet vry van zeer veel zwakheid spreeken;
Maar die bekende hy met schaamte voor zyn' Heer,
Hy lei die voor den Troon van Gods genade neêr
En smeekte daaglyks om vergeeving zyner Zonden.
Maar egter zyn in hem veel gaaven ook gevonden,
Van kennis in de Schrift, van Taal-kunde, en vooral
Van het Prophetisch Woord; Is niet een groot getal
Van Groote Mannen, die voornaame Steeden cieren,
Door hem bereid? 'k Mag dan de nagedagten vieren
Van onzen CLEMENS, maar door een' te vroegen Dood
Nu niet meer d'onzen, wyl hy rust in Abram's schoot.
ô Opper-Majesteid! wil myn Gebeden hooren;
't Was dan Uw wil, dat wy dien Bybel-tolk verlooren;
| |
| |
Leer ons dan leidzaam, Leer ons onderworpen zyn
Aan Uw Gezag. Verdryf het doodelyk venyn
Van Tweedragt uit de Kerk; Mogt men een' Leeraar kiezen,
Waar in gevonden wierd, het geen wy nu verliezen.
Bestier door Uwen Geest de Opzienders van de Kerk,
En maak hen regt bekwaam tot dat gewigtig werk.
Leer hen de Deugden meer dan 't uitterlyk waardeeren,
Wil slegte Leerraars ook van Uw Gemeente weeren;
Maar schenk een' Herder, die op 't spoor van zynen Heer
Zyn leven stellen wil voor Uwe Schaapen. Weer
Al onheil van ons Land, wil dat in gunst bewaaren;
Wil ook de Leerraars, die wy nu nog hebben, spaaren,
Voeg Uwen Geest by 't woord, bevryd ons van 't geweld
Des Satans, die zyne Eer in onze Zonden steld;
Hier van zult gy alleen den roem en luister draagen.
Ag! doe ver boven 't geen wy door Gebeden vraagen;
Op dat Uw Koningryk word daaglyks uitgebreid,
En men Uw' Lof vermeld nu en in Eeuwigheid.
|
|
Auteursrechtvrij