Wie kijkt er mee, en luistert meteen?

Wat Pluimstaart en Witkopje beleefden.

Witkopje was een grijs konijntje met een wit kopje. En Pluimstaart was een rood bruin eekhoorntje met een oolijk snuitje.

‘Moeder,’ riep Witkopje het konijnenhol inrennend, waarin zijn moeder lag te dommelen, ‘mag ik 'n beetje gaan wandelen met Pluimstaart?’

Moeder Langoor wreef eens met haar poot over haar lange ooren

[p. 11]

en zei toen: ‘Ja, als je voorzichtig bent en vóór donker terugkomt, en je vooral niel in de buurt van het vossenhol waagt.’

‘'k Zal alles doen, wat u zegt,’ zei Witkopje, blij dat hij gaan mocht. Hij rende het hol uit, naar buiten in den zonneschijn, waar eekhoorn Pluimstaart op z'n achterpooten een hazelnoot zat op te peuzelen. - ‘Wat zei ze, Witvel?’ - ‘Dat ik mocht, maar dat ik voorzichtig moest zijn.’ Pluimstaart lachte, terwijl het witte konijntje met korte sprongetjes naast hem ging. ‘Jullie konijnen zijn altijd voorzichtig, en daardoor zie je zoo weinig van de wereld. Wij eekhoorns zijn zoo bang niet uitgevallen.’

‘Als ik zooals jullie in de boomen kon klimmen, dan zou ik ook niet bang zijn, zelfs niet voor den vos,’ zei Witkopje.

‘Wie is er nu bang voor den vos!’ pochte Pluimstaart, wil ik je zijn hol eens laten zien?’ Pluimstaart wist dat de vos uit was op een verren tocht, maar dat vertelde hij niet!

Witkopje, die niet graag voor bang aangezien zou worden door zijn vrindje, zei, dat hij graag wou. Maar zijn konijnen-

[p. 12]

hartje klopte toch onrustig, want hij dacht aan moeders woorden.

‘Dan moeten we dezen kant uit, maar niet hard praten, want meester Reintje heeft scherpe ooren,’ zei Pluimstaart en ging voorop, het kreupelhout door. Het mollige Witkopje had moeite om het vlugge eekhoorntje te volgen. Opeens hield Pluimstaart stil en fluisterde: ‘Kijk hier tusschen door, dan kan je z'n hol zien.’

Witkopje deed 't, maar zijn konijnenhartje stond haast stil van schrik. Niet dat hij meester Reintje zelf zag, maar bij 't hol lagen allemaal beenderen en koppen van dieren, die Reintje had opgepeuzeld. Witkopje meende stellig ook konijnenpootjes te zien liggen. Hij maakte opeens rechtsomkeert en sprong zoo wild door 't kreupelhout, dat takken en twijgen kraakten. ‘Maak toch niet zoo'n lawaai,’ zei Pluimstaart boos, ‘de vos kon ons wel eens hooren.’

't Maakte Witkopje heel stil. Eerst toen ze ver genoeg waren, durfden ze weer samen praten. ‘Raar om zoo lang op den grond te loopen,’ zei Pluimstaart, ‘maar jij kan niet in een boom klimmen, dus moet 't wel.’

‘En jij kan niet in den grond een hol graven’ zei Witkopje.

‘Dat hoeft ook niet. Wij zoeken een hollen boom, knagen met onze scherpe tandjes een opening in den bast en kruipen zoo in een warm nestje.’

‘Ik ruik kool,’ zei Witkopje en bewoog druk zijn neusvleugeltjes.

‘Kom, ga mee,’ zei Pluimstaart, die niets om kool gaf. Maar Witkopje was hem al vooruit, en zat aan kool te knabbelen, niet ver van een huis. ‘O kijk! een konijn!’ riepen jongensstemmen. In een oogenblik was Pluimstaart in een boom gevlucht. Maar onvoorzichtig Witkopje zat vóó verdiept in zijn kool, dat hij zijn ooren spitste toen 't te laat was, en hij bij die ooren stevig werd beetgepakt. ‘'k Hèb 'm!’ juichte de jongen. Al het gespartel van Witkopje hielp hem niets. Van uit den boom zag Pluimstaart, dat zijn vrindje bij een buurjongen, die tamme konijnen hield, in het onderste hok werd gestopt. ‘We gaan dadelijk een

[p. 13]

eigen hok voor hem



timmeren,’ zeiden de jongens.

Met een treurig hart ging Pluimstaart toen het donker was naar 't bosch terug. Dadelijk werd hij ondervraagd door moeder Langoor, en toen moest bij Pluimstaart 't hooge woord er uit. ‘Ga dadelijk mee,’ zei moeder Langoor, ‘van nacht moeten we hem bevrijden!’ Pluimstaart had er wel niet veel lust in, maar hij durfde niet goed ‘nee’ zeggen. Hij bracht moeder Langoor bij 't hok. Die begon dadelijk den grond onder 't hok weg te graven om zoo bij haar kind te komen. Na een poos stuitte ze op hout. ‘Knaag daar een gat in,’ zei ze tot Pluimstaart. Die begon met ijver; zijn jonge sterke tandjes knaagden met zoo'n kracht, dat de splinters van 't hout vlogen. Ze hoorden Witkopje steunen. ‘Houd moed, we zijn bezig om je te bevrijden,’ riep moeder Langoor. Maar Pluimstaart hield op met knagen. ‘Ik kan niet

[p. 14]

meer, m'n tanden doen zoo'n pijn.’ - ‘Even rusten, en dan maar weer aan den gang,’ zei moeder Langoor. Eindelijk was 't gat groot genoeg voor Witkopje om er door te komen. Dat was me een ontmoeting tusschen moeder en kind daar in dien donkeren aarden gang! Met hun drieen gingen ze naar het bosch terug. Daar las moeder Langoor haar Witkopje eens goed de les over zijn onvoorzichtigheid.

En wie er op hun neus keken den volgenden morgen, dat waren de jongens. Van dat graven begrepen ze wel. Maar dat afgeknaakde hout? Wie kon dat gedaan hebben? Ze wisten ook niet, dat Witkopje een vrindje had, die Pluimstaart heette!