Losse bladen uit het zondenregister van ondeugende kinderen

[p. 8]

Allerverschrikkelijkste geschiedenis van Pietje Hoogmoedig.

De kleine Piet, een aardig kind,
Werd om zijn leerzaamheid bemind,
En wie den lieven jongen zag,
Begroette hem met knik en lach.
Maar ach! één groot gebrek had hij: -
Hij was niet gansch van hoogmoed vrij.
Had hij wet schoolwerk afgedaan,
Dan ging hij voor den spiegel staan,
En keek zoo lang in 't spiegelglas
Tot hij er bijna blind van was. -
Zijn Vader, die het dikwijls zag,
Bestrafte hem wel dag aan dag; -
Maar 't kwaad zat reeds te diep bij Piet
Geworteld en - hij liet het niet.

Eens stond hij weder op een stoel, -
Men raad gewis wel tot wat doel, -
En vond zich zelf heel mooi en net.
Wat had nu Piet een dolle pret!
Hij boog zich meer en meer naar 't glas,
Waarin zoo 'n lieve jongen was.
Maar ach! verloor het evenwigt,
En viel voorover met 't gezigt
Vlak in den spiegel, die ‘knak, knak!’
In meer dan duizend stukken brak.....
..............

[p. 9]

 

Daar zat nu Piet tot aan zijn das

 

In 't scherpe glas;

 

En schreeuwde en gilde lang en luid:

 

‘Ach, trek mij toch den spiegel uit!’

 

 

 

 

Gelukkig was Papa nabij, -

 

Juist bij de kamerdeur stond hij. -

 

Met Fik, den hond,

 

Vloog hij terstond

 

De kamer in, en bleek van schrik,

 

Zag hij in d' eigen oogenblik

 

Wat er met Piet

 

Nu was geschied!.......

 

..............

 

 

 

Maar zonder noodeloos beraad,

 

Zoo als op onderstaande plaat

 

Heel duidelijk geteekend staat,

 

Hielp hij zijn Piet dra uit den nood. -

 

De jongen was van pijn half dood -

 

Want de ooren vielen van zijn hoofd;

 

Ook was hij van zijn neus beroofd;

 

Zijn lippen gingen de ooren na......

 

 

 

Etcetera! Etcetera!

 

[p. 11]

 

 

Toen de arme Piet een' week of wat

 

Te huis op bed gelegen had,

 

Kwam hij voor 't eerst eens weêr op straat; -

 

Maar ach! beklaagde zich te laat

 

Zijn hoovaardij; - een jongenstroep

 

Vervolgde hem met luid geroep. -

 

 

 

En onze Piet

 

Verkropte 't niet; -

 

Maar werd zoo mager als een riet;

 

 

 

En stierf een week of wat daarna,

 

Tot groote smart van zijn Papa.