Losse bladen uit het zondenregister van ondeugende kinderen

[p. 18]

Ontzettende geschiedenis van Jaap, die iedereen onverwacht verschrikken deed.

Het was voor Jaap de grootste pret.
Zijn broertjes, zusjes en Nanet.
De fransche kamenier - Papa,
Mama, de meid, etcetera,
Te laten schrikken waar hij kon
Dat was volstrekt niet lief; 't begon
Een ieder te vervelen; doch
De kleine Jaap, ach! deed het toch
Soms zat hij uren in een kast;
En kwam de meid er met een last
Van keukengoed bedaard voorbij,
Dan sprong Jaap voor den dag, tot zij
Van louter schrik in d'eigen stond
Den boel liet vallen op den grond.
Dat was een vreugd! doch Kees de hond
Zat op en schudde met den kop;
Hij blafte treurig: ‘Jaap pas op!
Dat loopt met u verkeerd eens af;
Gij weet op kwaad volgt altijd straf.’

Eens kroop hij weder in een kist,
Heel op den zolder, om door list
Een ieder, die naar boven kwam

[p. 19]

 

Te laten schrikken; maar, ram! plam!

 

Daar slaat het zware deksel digt

 

En valt in 't slot door eigen wigt! ...

 

Daar zat nu Jaap gevangen! o,

 

Hij gilde, bonsde en trapte zoo!

 

Maar ach, geen mensch vernam zijn stem,

 

Neen, niemand, niemand hoorde hem.

 

 

 

 

Aan tafel miste men den knaap;

 

Men zocht door 't gansche huis naar Jaap.

 

Doch wat men ook doorzoeken liet,

 

Slechts op den zolder kwam men niet.

 

 

 

Een dag ging om, een week voorbij;

 

Nog vroeg men droevig: ‘Waar is hij?’ -

 

Men telde weken bij 't dozijn;

 

Van Jaap zag men helaas geen schijn!

 

 

 

 

Een jaar vervloog - 't was Kees de hond,

 

Die toen de kist op zolder vond.

 

Hij krabt aan 't deksel met den poot,

 

Tot men haar eindelijk ontsloot.

[p. 21]

 

 

Men vond een pet, een zwarte das;

 

Een hes, een broek, een hoopje asch;

 

Daarbij wat beendren en een tol,

 

Een kleinen zak met knikkers vol. -

 

Dat was het overschot van Jaap;

 

Zóó kwam hij aan zijn end, de knaap!