De groote schouburgh der Nederlantsche konstschilders en schilderessen (3 delen)

[Abraham van Kalraat]

ABRAHAM van KALRAAT, geboren te Dordrecht, in 't jaar 1643. den 7 van Wynmaant, heeft de gronden van de Teekenkonst geleert by AEmilius en Samuel Hup, of Huppe, beroemde Steen-Beeldhouwers. Van hun waren de cieraden, en Beelden van de Groothoofts poort te Dordrecht gemaakt, waar van het geen, half rond gebeeldhoud, en in den vasten muur van de poort, zoo agter als voor, gemetselt is, thans nog gezien kan worden; maar de twee beelden, Mars en Pallas, die in Nissen, op de wederzydse posten van de poort, met het gezigt naar de Maas pronkten, zyn door den dreun van het kanon van 't na gelegen bolwerk geborsten, en eindelyk afgevallen. My gedenkt nog, dat ik het onderlyf van Mars op zyn plaats heb zien staan, in dien

[p. 182]

tyd als ik al aan de Konst was, en het Roodseersel van het Pallas beeld word nog by my bewaart.

Abraham, door yver en vlyt, heeft na dien tyd, zig tot het penceel begeven, en oeffende zig op beelden en fruit; en alzoo zyn Vader, die een houtbeeldhouwer was, door ouderdom afviel, hanteerde hy ook den beitel. Hy is thans nog in leven, en oeffent de Schilderkonst en Beeldhouwery.

In, en omtrent dezen tyd, was 'er ook een Steenwinkel, (zyn Doopnaam weet ik niet) in bloey en leven. Hy schilderde allerley soort van viervoetige Dieren, levensgroot, inzonderheid paarden. Hy kwam in den jare 1640. te Koppenhagen, en werd van den Koning van Denemarken, Kristiaan den IV. als ook van 't gansche Hofgezin (daar een enkel geval den grond toe geleit had) byzonder bemint, en zyn werk geroemt. En dit was, dat hy een paart schilderde, zoo natuurlyk en konstig, dat 'er een levend paard by gebragt, tegen runkte en sprong. Of onze Konstenaar nu daar op moedig wierd, weet ik niet; maar wel dat diergelyk al van ouds af voor een gevallige zaak is gehouden, en de trots des makers daar over beschimpt. Een voorbeeld ter snêe dienende verhaald ons Franc. Junius van Zeuxis. Deze had een Jongen geschildert, met een tros druiven in zyn hand, en het tafereel gestelt in d'open lucht. De vogelen, door dat vertoonsel verschalkt, vlogen d'een voor, en d'ander na, op dat Tafereel aan: en als Zeuxis daar op moedig was, schoten anderen, die daar by stonden, hem daar op toe: dat de Vogelen geen goed oordeel hadden; want dat hen anders de Jongen zoude hebben afgeschrikt.