De Hillige Histoarje. It Alde Testamint (Deel 1)

Elisa en de Arameërs

Net iens sa lang nei dy wûndere reis fan Naäman foelen de binden fan Aram op 'e nij yn it lân fan Israël en dizze kear wie it net sa mar in strooptocht yn fredestiid, mar in echte oarloch. De kening sels wie mei optein en yn koarten tiid sieten se fier oer de grins en makken se har ré ta in greate oanfal.

Doe't it sa fier wie, kaem Elisa fan wegen. Hy gyng nei de kening fan Israël en fortelde him krekt hwat de fijân fan doel wie en hwêr't er him legerje woe. Kening Joaram liet it him gjin twa kear sizze en mei in flugge mars wie er de fijân foar. De Arameërs makken fuortdaliks nije plannen, mar dy brocht Elisa ek oer en sa gyng it slach op slach. Altyd as de kening fan Aram in set dwaen soe, foun er de fijân op syn wei; elke kear as er op it leger fan Joaram oanfalle woe, wie dy krekt op tiid ôftein; elke mars wie om 'e nocht, alle plannen mislearren, elke oanfal wie in stjit yn 'e romte.

De kening fan Aram wie razend. Earst tocht er dat it sa trof, mar al gau bigriep er, dat der hwat oars achter sitte moast. Hy rôp syn offisieren gear en strang sei er: ‘Is der net ien fan jimme dy't my sizze kin hwa't de forrieder is, dy't al myn plannen oan 'e fijân oerbringt?’ Ien fan 'e tsjinners naem it wurd. ‘Né, mynhear de kening, net ien fan ús hâldt it mei Israël, mar dy godsman Elisa, dy wit alles en hy forhellet syn kening de wurden dy't jo yn jins binnenste keamer sizze!’

Nei alles hwat de kening fan Aram oer Elisa heard hie en oer dy greate God fan Israël, leaude er it daliks. Der wie mar ien wei op: hy moast dy profeet yn hannen sjen to krijen en him twinge om ynpleats Aram to helpen. En as er dat net woe, út bangens net en net foar jild, dan moast er stjerre. Hy stjûrde der spionnen op út om gewaer to wurden hwêr't de Godsman tahâldde en op in joun kamen se by him en seine: ‘Elisa is op trochtocht en hy sliept fannacht to Dothan, in stêd dy't hjir net sa fier ôf leit’. De kening wie gau biret. Dyselde nachts triek in ôfdieling Arameërs mei weinen en hynders op nei Dothan en gyng yn stelling op 'e heuvels om 'e stêd. Doe wachten se rêstich de dei en it ljocht ôf om mei Elisa ôf to rekkenjen.

De oare moarns bitiid makke de profeet him ré ta de reis en al gau stie er mei syn tsjinner bûten de poarte. It earste hwat hja seagen op 'e heuvels dêr't hja oer moasten, wiene de Arameeske soldaten. De profeet roun bidaerd fierder. Der wie yn it minst gjin reden om bang to wêzen, hwant om 'e Arameërs hinne, noch heger op 'e heuvels, seach er in leger mei hynders en weinen fan fjûr: in leger fan ingelen. Sa dúdlik seach er dat, dat it net ienris yn him opkaem dat syn tsjinner it miskien net sjen koe. En doe hearde er njonken him de jongfeint sizzen: ‘Och, myn hear! Dy Arameërs... Hoe komt it nou mei ús?’

‘Kom’, sei er en ûnder it gean bea er, oft de Heare de eagen fan syn tsjinner iepenje woe. It barde ek sa't er frege en doe wie de jonge ek net bang mear. Rêstich rounen se op 'e fijannen ta dy't fan 'e berch ôfkamen. Elisa seach har mar amper. Hy hie in plan, sa frjemd en sa nuodlik, dat it oars net slagje koe as de Heare moast in wûnder dwaen. ‘O God’, tocht er by himsels, ‘lyk as jo niist dy jonge de eagen iepene hawwe, kinne jo dizze Arameërs mei blinens slaen. Lit har neat bigripe en meitsje dat hja my net kenne!’

[p. 371]

En dêrmei stiene se foar har en wonken dat hja stean bliuwe moasten. ‘Is de Godsman Elisa yn 'e stêd?’ fregen se. Elisa glimke freonlik. ‘As jim dy ha moatte’, sei er, ‘dan binne jim op 'e forkearde wei. Mar ik ken him skoan, dat folgje my en ik sil jim by him bringe’. De Arameërs rieplachten ûnderinoar. Doe kaem de oanfierder op har ta en gebea: ‘Bring ús der hinne’. Elisa wist dat God syn gebet forheard hie.

It waerd wol in frjemde mars, de lange wei fan Dothan nei Samaria, de profeet en syn tsjinner foarop en achter him, as in keppel njuete skiep, de binde Arameërs. Fjouwer ûren rounen se en net ien fan al dy soldaten tocht oft dit wol goed komme koe. Al fierder trieken se it lân fan 'e fijân yn, al fierder dwaelden se fan har legerkamp ôf. Hja wiene al midden yn Samaria en achter har wiene de poarten al wer ticht, doe't de Heare har de eagen iepene en hja bigriepen dat alles forlern wie. It hie gjin sin mear om to fjochtsjen, hwant út alle stegen en strjitten trieken de soldaten fan Israël op har ta.

Kening Joaram stie al by Elisa. Nei al dy tsjinslaggen en nei alle skande, wie dit tominsten in oerwinning. ‘Sil ik se slaen’, frege er, ‘sil ik se slaen, myn heit?’ Elisa skodholle. ‘Né’, sei er koel. ‘Jo hawwe se sels net oerwoun, dat it komt jo net ta oer har to biskikken. Hja binne fan my en ik liz jo op: Set har iten en drinken foar en lit se dan gean, dat hja har hear fortelle kinne, dat der in God yn Israël is’. En sa barde it doe. Op it plein fan Samaria ieten de Arameërs in keningsmiel en doe't it iten birêdden wie, trieken se wer ôf, it Noarden yn. Dizze reis hoegde Elisa har it paed net to wizen. Djip biskamme kamen se yn it kamp werom en diene forslach fan dit frjemd aventûr. De kening fan Aram triek daliks werom nei syn lân en yn lange jierren weagen syn binden it net, om to stropen op Joaram's gerjochtichheit.