Losse hannen

[p. 172]

22

Brucht sit al by de tafel. Mem hoegde him blykber diskear net fiif kear te roppen. Hy hat der sin oan fan 'e moarn! Hy wit dat ik ûnder hannen nommen wurd, dat wol er net heal misse, dan krûpt er wol even in kertier earder fan syn muffich bêd.

Heit sit der ek! Dat is yn jierren net gebeurd. In stik spanning fait fan my ôf. Us eagen treffe elkoar krekt even, yn sines leit wat goeds. Sil er my diskear ek net falle litte? Sels net nei wat Fyt justerjûn allegear sein hat?

'Wolst ek tee Tessa?' freget er. Hy giet oerein. Mem komt út 'e keuken wei en is him foar, se palet de teepot fan it steltsje en sjocht my oan as haw ik in besmetlike sykte. Se is read om 'e holle, of ferbyldzje ik my dat?

'Hoecht heit net fuort?' freegje ik.

'Ik haw myn ôfspraak mar even in oerke opskood.'

Dan hoech ik dus net allinne by Brucht en mem te sitten. Ik moat op myn iepenst wêze, goed neitinke by wat ik sis en foaral kalm bliuwe. Mysels net ferriede. Brucht sit hjir om 'e nocht te wachtsjen, hy hat pech, der gebeurt neat. Heit en mem begjinne straks wol wer mei elkoar te rúzjemeitsjen, dan giet it net mear oer my.

'As Brucht it iten op hat, moatte wy even mei dy prate, Tessa,' seit heit, net ûnfreonlik, syn stim heart frij normaal. 'Fyt wie hjir justerjûn, dat witst, de reden dat se hjir wie hie mei dy te krijen.'

Brucht giet wat fersitten, hy libbet op. Mem kôget op in stik bôle mei sjem, se sjocht stiif foar har út. As se it gesicht yn ien kear nei my tadraait, sjoch ik foar my út. Heit nimt

[p. 173]

in stik brea, hy freget Brucht om 'e sjerppot. Ik krij in stik bôle om wat te dwaan te hawwen en smar der pastasjoka op. De bôle ldiemt oan it mes fêst, ik wol it derôf lûke, de pasta dript derby del. Myn fingers komme derûnder te sitten. Ik slikje de fingers ien foar ien skjin. Brucht ferjit te iten, net in beweging fan my ûntkomt him. Ik wit dat er it mei sin docht, hy wol my noch senuwachtiger meitsje.

'Sjit even wat op Brucht,' seit heit. It is te fernimmen dat er lilk wurdt.

Brucht seit neat. Hy nimt in hap. De pûkel op syn kin is noch grouwer en geler as juster. Wêrom knypt er dat goare ding net út, ik kin der wol fan koarje as ik dernei sjoch.

'Lit dy jonge even normaal syn iten opite, hy kin der ek neat oan dwaan, wol, dat Tessa har sa...'

'Wachtsje even, prate dogge wy straks.'

Swijend ite wy alle fjouwer fierder, aile gelûden falle ekstra op, foaral it trochslokken fan tee, dat is net om oan te hearren. Ik doar it kopke net te pakken. It is krekt as sjoch ik troch de eagen fan Brucht nei mysels. De bôle priuw ik net, ik doch allinne mar myn bêst om it sa ûnopfallend mooglik fuort te wurkjen. Underwilens smar ik twa stikken om mei te nimmen.

'Bist net mear duzelich of mislik?' freget heit.

'Nee,' sis ik gau. It is wer in skoft stil.

'Moai, Brucht, do fermakkest dy no boppe op dyn keamer mar even.'

'Hoe let moatst nei skoalle?' freget er as Brucht gjin inkele beweging makket om oerein te gean.

'Tsien oer achten.'

'Tagelyk mei Tessa dus.'

[p. 174]

'Goed, nim dat stik bôle mar yn 'e hân en sjoch datst fuort komst.'

Mem rint der ek út, mar se komt der like hurd wer yn. Wat se dien hat wit ik net.

'Moatst dyn tee opdrinke,' seit se tsjin my.

Ik sjoch yn it kopke.

'Dat docht se straks wol, kalm no mar in bytsje. Wat hienen wy ôfpraat, do soest har net mear sa op 'e hûd sitte.'

Brucht teart it stik bôle dûbeld en rint op syn alve-en-tritichst by de tafel wei. Foar de feroaring slacht er de doar goed fûl ticht.

'In gesellige boel wurdt it hjir sa stadichoan,' preuvelet mem. Har wiisfmger giet om in roas hinne op it taffelsldeed. Dan palet se it kop en pantsje fan Brucht, set it op syn boardsje, leit it mes derneist en rint dermei nei de keuken.

Se komt werom en giet op it uterste puntsje fan 'e stoel sitten, krekt as is se yn har eigen hûs op besite. Sa sjocht se ek.

'Tessa, do witst dat Fyt justerjûn by ús west hat,' begjint heit. 'It skynt dat ien har al twa kear anonym opbelle hat. Se waard warskôge foar Jeroen, hy soe dingen mei dy útfrette. Jeroen fertelde dat der neat oars tusken jim bestiet as freonskip; in sterke bân, hie er it oer. Hy brûkte de wurden 'heit-dochterrelaasje'.

'Se sei...'

'Ik meitsje earst myn ferhaal ôf, Houkje, en dan wol ik heel graach witte wat Tessa har miening is.'

Mem slacht de earmen oer elkoar hinne.

'Fyt fertelde dat Jeroen de yndruk krige datsto de lêste tiid mear foar him fieldest as allinne mar freonsldp. Hy wol dy

[p. 175]

net kwetse en foarsichtich mei dy omgean. Hy tinkt datst om oandacht ferlegen sitst, datst problemen hast...'

'Se sei datsto ferlyfd...'

'Hat se dat wurd brûkt, Houkje? Se kaam der oars behoarlik nuânsearre mei oan, ik krige de yndruk dat se har wurden mei soarch keas.'

'Do hoechst Fyt net yn beskerming te nimmen, dy kin harsels wol rêde. Se fine har yn 't doarp in bekstik; it is har oan te sjen.'

'It doarp bepaalt hjir wer ris hoe't de minsken binne. Hast dy wolris ôffrege wat it doarp eigentlik fan dij seit, hoe't se oer dij tinke?'

'Of oer dij?'

'Ik wit net goed hoe't ik mei dit ferhaal fan Fyt oan moat. Beskôgje it mar as in warskôging, Tessa. Wa yn 'e fredesnamme bellet oer sokke dingen... it sil wol ien wêze dy't de boel opruie wol. Miskien is it ien dy't Jeroen net útstean kin.'

Ik sjoch Jeroen foar my hoe't er foar Fyt stiet te ligen mei dy achterbakse eachjes en dy sloppe mûle fan him. Mar ik sjoch ús ek yn 'e wâl lizzen. Itselde panykgefoel fan fannacht knypt my de keel ticht, ik kin gjin lucht krije. Myn liif! Help my! It wurdt alle dagen grouwer, noch even en dan is it bewiis levere.

'Tessa, wat is der?' heit syn lûd komt fan fier.

'Ik haatsje Jeroen,' preuvelje ik.

'Do hatest Jeroen?' It is mem.

'Ik haatsje him,' sis ik sacht.

'Wat fret er dan mei dy út?' freget mem.

Heit sil wat sizze, mar hy hâldt him yn, hy wachtet op myn

[p. 176]

antwurd. Nei mem doar ik net te sjen. Net ien seit wat. 'Ik haw justerjûn mei dy learaar belle, Toonstra, hy wit datst dyn húswurk foar hjoed net makke hast. Thús sitte hat ek net folle doel, miskien stekst op skoalle noch wat op. Gean mar gau Tessa.'

'Ut skoalle wei gean ik nei Sjerda, se leart my it hynsteriden,' sis ik as ik by de doar bin.

'Dêr bin ik it absolût net mei iens, hynsteriden is te gefaarlik, ast derôf falst kinst wol wat brekke en dan komt der wer neat fan 't húswurkmeitsjen. Boppedat, dy fint...'

'Lit mar. Hynsteriden is miskien wol goed foar har. It kontakt mei in hynder skynt...'

De lêste wurden fan heit falle gear mei it tichtgean fan de doar.