Het wegje in het koren

[p. 10]

4. Pim, en Toos, en Ti-ne-ke.

Ginds, - héél ver wèg - ja, dáár lo-pen kin-der-tjes in het ko-ren.

Twee kin-der-tjes en één hond-je.

Ze pluk-ken klap-ro-zen.... en ze stap-pen zó-maar door het mooi-e ko-ren heen.

En - aan een bo-ze boer, en aan een bo-ze veld-wach-ter den-ken ze he-le-máál niet.

Wel neen, - ze den-ken al-leen aan mooi-e, ro-de bloe-men. En ze pluk-ken maar, ze plùk-ken maar: hàn-den-vol.

‘Dáár, daar!.... o, kijk eens! dáár staan mooi-e, zeg;.... wel tien, vlak bij el-kaar.... Kom maar!’

Ze du-wen de gou-den ko-ren-a-ren op zij; ze stap-pen er zó-maar bó-ven-op. Ze vin-den al-leen de klap-ro-zen mooi.

En de ar-me a-ren buk-ken, en knak-ken, en kun-nen niet meer op-staan. En de mooi-e ko-ren-kor-rel-tjes rol-len er uit.... En wie zal ze op-ra-pen? Nie-mand!

‘Woef! Woef!’.... zegt de klei-ne hond.

Een ge-bro-ken aar prikt hem in zijn neus.

Hij wordt boos. Hij bijt die aar, en bromt, en schudt dat prik-ding heel nij-dig heen en

[p. 11]

weer.... Hij wordt er wild van, en hij pakt nog veel méér a-ren en danst in de rond-te, en bròmt, en blàft.... ‘Woef! woef! woef!’ O, dat mooi-e ko-ren!

Wie zal die ar-me ge-knak-te a-ren nu maai-en?

Wie zal ze dor-sen?

Wie zal de kor-rel-tjes ma-len tot meel?

Wie zal er bak-ken van heer-lijk brood?

Nie-mand!

.............

Weet je, wie die drie deug-nie-ten zijn?

[p. 12]

Dàt is Toos.

En dàt is Ti-ne-ke.

En dàt is Pim, de klei-ne hond van Ti-ne-ke.

Toos heeft heel mooi-e schoen-tjes aan; lak-schoen-tjes. En ze heeft een fijne, wit-te schort voor; met kànt. En ze heeft een prach-ti-ge, ro-de strik in het haar. Ze heeft ro-de wan-gen ook.

Toos lijkt zèlf wel een klap-roos.

Ti-ne-ke heeft klomp-jes aan; ou-de klomp-jes. En ze heeft een bont schort-je voor; een schort-je van al-le-maal hok-jes, rood en wit. En ze heeft een oud, zwart muts-je op. Haar wan-ge-tjes zijn bleek.

Neen, Ti-ne-ke lijkt he-le-máál niet op een klap-roos.

Pim is een klei-ne, wil-de hond. Hij heeft een brui-ne vlek op zijn kop, - en in zijn staart-je is een krul.

Toos woont heel ver weg, in de gro-te stad.

Maar nu niet. Nu woont Toos bij haar groot-va en haar groot-moe in het dorp. Een klein poos-je

[p. 13]

maar. Dan gaat ze weer naar de gro-te stad, naar haar va-der en moe-der te-rug.

Groot-va is de ou-de do-mi-nee van het dorp.

Groot-va en groot-moe zeg-gen al-tijd: ‘Toos, je moet een lief en ge-hoor-zaam meis-je zijn, hoor!’ Dat wil Toos wel. O ja, dat wil ze wel.

Ti-ne-ke woont in een klein, arm huis-je; dicht bij het bos. Ti-ne-ke hééft niet zul-ke mooi-e kleer-tjes. Haar rok-je is oud, en haar muts-je is oud, en om haar é-ne klomp zit een band-je van ij-zer. Maar - Ti-ne-ke heeft een hond-je. Pim is een leuk beest; en hij houdt van Ti-ne-ke het al-ler-meest.

‘Woef-woef!.... Pas op, hoor, als je mijn Ti-ne-ke kwaad doet.... Pàs op!’

Nu weet je wel, wie de drie deug-nie-ten zijn: Pim; - en Toos; - en Ti-ne-ke.

[p. 14]

Maar - wie van de drie zou nu de groot-ste deug-niet zijn?

Ja, wie?