Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
DBNL Logo
DBNL Logo

Hoofdmenu

  • Literatuur & Taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taal
    • Limburgse literatuur
    • Friese literatuur
    • Surinaamse literatuur
    • Zuid-Afrikaanse literatuur
  • Selecties
    • Onze kinderboeken
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • E-books
    • Publiek Domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Gebruiksvoorwaarden
    • Hergebruik
    • Disclaimer
    • Informatie voor rechthebbenden
  • Over DBNL
    • Over DBNL
    • Contact
    • Veelgestelde vragen
    • Privacy
    • Toegankelijkheid
Momenta desultoria

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

PDF van tekst (1,72 MB)

ebook (3,47 MB)

XML (0,86 MB)

tekstbestand






Genre
poëzie

Subgenre
gedichten / dichtbundel


© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

 

Momenta desultoria

(1655)–Constantijn Huygens

Vorige Volgende

Literatorum Nobilissime & Nobilium
literatissime Eques;

EGo ex itinere, quod per hasce ferias animi gratiâ susceperam, reversus, poemata tua, quorum editionem jamdiu sperabam, domum meam, dum aberam, à Brunone delata reperi, ejus esse beneficii ratus; quod ubi aliter se habere & à te donante profectum intellexi, obstupui in tanto honore & horrori meo, quo semper tua scripta legi, teque adeò ipsum veneratus sum, vix imperare potui fiduciam tibi per literas gratias agendi, & interpellandi tantum virum tot & tam arduis negociis districtum. Sed veritus ne hic pudor meus

[fol. ****8v]

alior sum acciperetur, malui molestus esse, quàm non testari, quàm afficiar eo munere. Et enim mirè semper me cepit tua nec publicae venae, nec communis monetae Poësis, & illa pro diversitate materiae majestas, suavitas, sales, lepor, congruens stylus, nihil tritum, nihil usu vulgatum plebejo, nihil superfluum, nihil otiosum, illa verborum pondera, neque enim unquam numerandos versus existimavi: tum singula in singulis characteribus miracula in stuporem me rapiunt, & siquid alicubi obscurum cuiquam possit videri, id uti semper verum carminis splendorem duxi, ita reperi aut ab ignorantia, aut ab oscitatione lectoris esse & vitio hominum fieri, ut cum admirari nolint ea, quae non intelligunt, stolidè aut malignè carpant. Cum ejusmodi hominibus unquam congressus pertinaciùs quàm aliquis mei loci atque ordinis senex Homerum aut Virgilium tuetur, ego principi Poëtarum Constantino patrocinium, quo minimè eget, sine populi suffragio commodo, adeò sanctum mihi non vetus omne, sed novum tuum poema. Sed quorsum haec? volui paucis, ne in publica commoda peccando culpam duplicem, tibi constare de judicio & observantia erga te mea, & quàm mihi gratum hoc tuum donum acciderit; tum voti summam hanc esse, si digneris inter tuos Poësiosque tuae cultores me admittere, & siquid generosae indolis & ad imitationem tantorum operum natae oboriatur, amatores ei conciliare non indecoro, si pateris, lenocinio; quandoquidem sola haec mihi & admirandi & praedicandi gloria relicta est. Vale illustre Equitum decus, Haegae quarto Calendas Septemb. Anno cIɔ Iɔc xliv.

 

Illustris amplitudinis tuae reverentissimus

J. DE VRIES.

[fol. *****1r]

Vir Summe,
Vt Musae, ita humanitatis Miraculum,

AD priores illas literas tuas, & bina Epigrammata, an responderim, ut ingenuè dicam, nescio. Voluntatem scribendi ut ipsa haec insinuet dibtatio, ab humanissimo humanitatis tuae genio impetrabo. Quae etiam saepe impedimento sint, nefas sit exprimere. Sed cum calamus cessat, non desino animum ad te mittere, quo quemadmodum vivo, tuus sum, & semper ero: hac saltem fortunâ beatus, quod etiam absenti mihi colere divinum ingenium tuum liceat. Accepi verò nuper tria Momentorum tuorum exemplaria: & quemadmodum ad me missum summo affectu & veneratione exosculatus sum: ita suum Wendelinus noster, & suum Tuldenus. Quid alter ad me scribat, alter ad te, hìc videbis. Ego verò percurii statim librum, imò libros, & tot thesauros inveni & nomen meum, saepiùs, saepiùs, totidemque velut gemmis illustratum. Illa una, titulo operis aureâ manu tuâ expressa, tanti mihi est; ut nesciam, quid ingeniosius, quid venustius, quid benignius ars aut natura possit. Parce centuriis, parce armis; ipso Arcem preti ocapis. Arcem verò, quae tota Palladis, nihil omnino Martis habet. Atque egomet ipse tanto munere captus sum, tanquàm satis Amore non vinciar. O suavem nexum! quia sic geminum. O suaves versus! quos è manibus non depono. Quia ubique mentis acrimonia mixta est, non possum hanc nisi Musarum γλυκυπικρίαν appellare. Sic nunc vale, & uberiores à me literas expecta. Hisce enim non tam scribere volui, quàm non silere: ac reverà non jam unà distractus curâ scribo, Lovanii, in Arce, ipso Autumni AEquinoctio. cIɔ Iɔc xliv.


Vorige Volgende