Nederlandse gedichten 1614-1625. Deel 1. Teksten

[p. 358]

[4] Gedicht Op het Haeghsche Voor-Hout, ende Costelick mal, van d'heere Constantin Huygens.

Hoe gheluckich zijn de Linden
Die so soeten Schrijver vinden,

Om, door soo een hel gheluyt,

Haren loff te roepen uyt!

Want als hare dorre tacken
Nae der eerden sullen sacken;

Off dat haer het vinnich stael

Sal vernielen altemael:

Off dat hem een oude grijsen
Aen de bladers, aen de rijsen,

In een houckje van de schou

Sal bevrijden van de kou;

Dan sal dit ghedichte leven,
En tot aen den hemel sweven,

Tot bericht, en totte vreucht

Van-de-noch-te-comen jeucht.

Dan sal noch een hoofsche vrijster,
Soeter als een soete lijster

Quelen dit Voor-houtsche liet

Tot een troost in haer verdriet.

Jae sy sal de groene Linden,
Schoon die niet en zijn te vinden,

Schoon die lange zijn vergaen,

Sien in hare sinnen staen:

Jae sy sal de soete koutjes,
Liefde-rancken, minne-boutjes,

En wat heden omme gaet,

Dan oock weten op een draet.

Dies so salse dickmael seggen,
Waer doch mach de Schrijver leggen

Die dit aerdich Hof-gedicht

Heeft ghegeven aen het licht?

[p. 359]

 

Dat toch Myrten en Laurieren

 

Staech sijn dorre graf vercieren

35

Dat met Roosen zy bedeckt

 

Waer hy sijn gebeente streckt.

 

Boven al soo canse leeren

 

Al het mis-bruyck van de kleeren,

 

Dat in onsen mallen tijt

40

Meest door al de weerelt glijt.

 

Huygens meester van de zeden,

 

Tuchter van mis-bruyckte leden,

 

Schrijver van het Diere-mal,

 

Huygens geestich over al;

45

Och! dat uwe manne-woorden

 

Mochten scheuren alle boorden,

 

Mochten breken alle pracht,

 

By vrou Nieus-gier in-gebracht;

 

Dan soud' ick, en alle menschen

50

Aen u cloucke veersen wenschen

 

Nimmer aff te zijn ghekeurt,

 

Nimmermeer te zijn ghescheurt

 

Off om vijgen in te winden,

 

Off om peper in te binden:

55

Want, dat met vermaken sticht

 

Houd' ick voor het beste dicht.

 

 

 

i.a.f.