Nederlandse gedichten 1614-1625. Deel 1. Teksten

[p. 375]

[8] Om't uutkomen der Gedichten van den heere Constantin Huygens.

Nieuw, en niet herboore rijmen,
Die de strengste zielen swijmen,
Dobbren, jae verdrenken doet,
In de weeldigh' overvloedt
Der geleese lekkernie,
Die die borst der Poësie
Huygens vlieten laet voor zoch,
Komt ghy niet te voorschijn noch?
Poësij, ô, die ten eeten
Daeglijx by Iuppijn gezeeten
'tWellekoomste zelschap zijt,
Dat hem maekt zijn hooftsweer quijt;
Die hem best verbint de zeeren,
Door de zorgen van't regeeren,
Hem gebeten in zijn geest;
Wen een liedt zijn leedt geneest,
Dat geen Esculaep kon kleinen:
Uut het hemelsch porselain, en
Ganymeeds cristaelen kelk,
Wint ghy, over deese melk.
Taefellestjes¹ van goddinnen,
Die de zaedzaemheit verwinnen,
Achternaertjes², daer haer hart
Mêe verfroit, ter slaepgangh, wart;
Nectar noch niet, maer zijn mostje,
Zijn het drankje, zijn het kostje,
Daer het zogh af is gegroeit,
Datter uut dat borstje vloeit.
'tHeughtme, dat het wist te teelen,
In mijn' ooren, kraenekeelen,
En, als door een' dichte zeef,
Door mijn' zinnen lekken bleef.

1 Dessert.

2 Collation.

[p. 376]

 

Open staen mijn' geest zijn adre'

 

Nu en snakken allegaedre,

35

Als, by brandt, nae bron, de vis,

 

Nae de lieve laeffenis.

 

Alle jeughjes hier nae haeken;

 

Zoo die schand van't minnen maeken

 

En van't minbelijden zond,

40

'kMeen ten minsten met den mond;

 

Als die drijven, dat een Ridder

 

Speelt hy niet den minnebidder,

 

En zijn eigen hart vergeeft

 

Sonder hart en leeven leeft.

45

Hier nae jookken alle grijsen,

 

Alle dwaesen, alle wijsen,

 

Die't maer hebben eens geproeft.

 

Yder hoopt wat hy behoeft.

 

d'Ouwde waent dat hy verkindren,

50

En zijn jaeren zullen mindren

 

Afgedreeven door dat zap.

 

Dwaesheit zoekter weetenschap.

 

Wijsheidt zoekter mallicheeden,

 

Maer gezult in eek van reden,

55

Dat haer 'tgroen en 'tgail vergaet.

 

Nut is neskheit by de maet.

 

Nae de zoetheit wappert zotheit;

 

En de vroetheit nae verrotheit.

 

Want haer rijpheit al te groot

60

Leidt een leeven als een doodt.

 

Des, met grillen van de gekken

 

Wijsheits drooghte wel te spekken,

 

Recht is datmen zich verpijn,

 

Alss' in reen gepepert zijn.

65

Rijmers zulk gerecht opsetten,

 

Welker prachtighe banketten

 

Kitteltongighs niet ontbreekt,

 

Als Apol den zegen spreekt.

 

Zulke suiker-zoete zaekjes,

70

Zulke geurtjes, zulke smaekjes

 

Over langh men kauwen moght

 

Uut het vrolijk vroede vocht,

[p. 377]

 

'tWelk die borst der Poësije

 

Huigens nijver als de bije

75

Met de meeste miltheit straelt;

 

Had het aen u niet gefaelt,

 

Haeperhandt des zachten zetters,

 

Van de logge loode letters.

 

Letterzetter spoeit u yet;

80

Ende let ons langer niet.

 

 

 

n.n.