Hoogenoord. Deel 2

[p. 157]

Hoofdstuk VII.

Ja, het was heel erg met haar. Louize's voorgevoel had haar niet bedrogen. Maar de strijd duurde slechts kort. Het reeds zoo lang door verdriet ondermijnde gestel bood slechts zwakken weerstand toen de groote rustbrenger naderde. Hevige ijlende koortsen benamen haar tot zelfs in de laatste uren het eigenlijke bewustzijn van haar leed, en toen, na vijf dagen worstelen en roepen en klagen, de grauwe schaduw des doods over het gezichtje streek en eindelijk een grootsche plechtige rust zich verspreidde over de verwrongen trekken, was zelfs Louize, die haar het meest had liefgehad, niet bij machte haar heengaan te betreuren. Nu behoefde zij haar niet meer zoo smeekend te vragen toch de oogen te sluiten, niet meer zoo angstig te letten op dien dwalenden hulpeloozen blik, waaruit waanzin

[p. 158]

haar tegenlichtte. Nu waren de lieve, donkere, trouwhartige oogen gesloten voor altijd en lag zij, met het ongeboren wezentje onder het hart, van haar kort leven uit te rusten. De dood was gekomen en had alle wanklanken opgelost, haar bewarend voor al datgene wat haar verder leven tot een hel zou hebben gemaakt.

Dit alles moest Louize telkens en telkens weder tot zichzelve herhalen, om de hoog opgaande golven in haar gemoed tot bedaren te brengen, in deze ure, nu de eenvoudige lijkstaatsie zich van Hoogenoord verwijderde. Zij bevond zich in de sterfkamer. Het was een schoone zonnige Augustus-morgen en de populieren ruischten even liefelijk en hoopvol als ooit, toen zij hun dansende schaduwen op de langzaam voortgaande lijkkoets wierpen. ‘Menschen komen en gaan, genieten en lijden, maar ons lied is eeuwig!’ klonk het Louize sarrend in de ooren.

Een bittere trek plooide haar lippen. Alles beleedigde haar droefheid: het ruischen der boomen, de vroolijk wiegelende schaduwen op den weg, het gezang der vogels, de glorie der zon, die lichtbundels weefde tintelender en stra-

[p. 159]

lender dan ooit op dezen morgen, dat Annie grafwaarts werd gedragen. En daareven had zij den weduwnaar naast haar vader in de voorste koets zien plaats nemen; daarvoor vroeg zij der doode in gedachten om vergeving.

Zij had zijne tegenwoordigheid bij de begrafenis willen beletten, maar de oude man had uitdrukkelijk zijn wil te kennen gegeven, dat alle vormen in acht zouden worden genomen. Hoewel het gebeurde toch nooit een geheim kon blijven, moest voor de wereld toch weer de schijn zegevieren, dacht zij bij zichzelve. De verachting van haar vader voor Annie's echtgenoot was zoo groot, dat hij den jongen man, die in zijn verwarring hem de hand reikte, had aangezien op een wijze welke hem de oogen had doen afwenden. Toch duldde hij hem naast zich in het rijtuig en beleedigde hij der doode nagedachtenis door, ter liefde van de wereld en haar conventies, Annie's moordenaar te vergunnen haar naar haar laatste rustplaats te geleiden.

Met een soort van wraakzuchtige voldoening dacht Louize er aan, hoe zij, toen Annie reeds met den dood worstelde, en hij schriftelijk verzocht had bij zijn vrouw te worden toegelaten,

[p. 160]

hem door de oude Martha op de meest beleedigende wijze had laten afwijzen, als een landlooper die aan het hek van Hoogenoord ware komen bedelen. Zij had dit, daar het briefje aan haar was gericht, buiten medeweten van haar vader gedaan, want zoo deze het anders had verlangd, zou zij, alhoewel rechtstreeks tegen zijn wil, de deur der ziekenkamer als die van een heiligdom hebben verdedigd, vóór alles eerbiedigend den laatsten wil van haar, die den man van wien zij haar afgod maakte, eindelijk had leeren doorgronden in al zijn laagheid, die gestorven was van wanhoop wijl zij zich bezoedeld en ontwijd achtte, door de groote gave van zichzelve, welke zij nimmer kon terugnemen.

‘Arme Annie!’ fluisterden de lippen harer trouwe verpleegster, wie de koortsige wartaal der zieke heviger zielelijden had geopenbaard, dan zij ooit bij het eenvoudige kind-vrouwtje zou hebben vermoed.

En toch.... hoeveel Annie ook had geleden, was haar lot niet nog benijdenswaardiger geweest dan haar eigen? Zij had lief gehad en was bedrogen geworden, maar had nooit zelve

[p. 161]

bedrogen. Zij had smart gekend, maar in haar leven was nooit een leugen geweest.

En terwijl Annie's lijkkoets bij een kromming van de laan aan Louize's oog werd onttrokken, kwam er een o, zoo groote moeheid over haar, wenschte zij niets anders meer dan te mogen rusten als zij, veilig bewaard voor elken strijd, voor elke leugen, diep onder de zwarte koele aarde.