Baekeland, of De rooversbende van 't Vrybusch

[p. 307]

VIII.
Baekeland, maekt u veerdig.

Bevoordeeligd door de langde der vruchten op de velden, waren Baekeland en Simpelaere, zonder gezien te zyn, uit het hofsteedjen gekropen en verdwenen al den kant van de Brugsche kalsy. Oordeelt of zy een geruste reize deden! In die kleene voetwegelkens ging de kapitein voorop en zyne maet volgde hem zonder een woord te spreken, altyd met de oogen ten vlugte al vooren en al zyds, uit vreeze van menschen te ontmoeten. De kapitein, te straf bezig met andere dingen, had nog niet belet, dat groote bloedplekken zyne borst bekladdeden; het was zoo nogthans, en nu dat het bloed gesteven en gedroogd was, blonk het van verre, en verraedde duidelyk eenen moordenaer.

Na een kwartje gaens, in een redelyk smal wegelke tusschen twee dubbelhagen, kwam er al den anderen kant eene vrouwe op hun toe. Om dat het maer een vrouwe was, gingen de moordenaers niet omme; zy spraken er zelve niet van. Tegen malkander gekomen, beschafte Baekeland dat de vrouwe zoo sterlinge op hem keek; het verwonderde hem, zyn herte klopte, maer 't was er al meê. De vrouwe trok zich van kante in de hage, altyd met de oogen op den voorensten van de twee; en nauwelyks waren zy haer eenen stap voorby, of zy begon te loopen al dat ze maer loopen kon. Baekeland keerde zich om, en zynen maet beziende:

- Dat is aerdig, zei hy, dat die vrouwe my zoo bezien heeft, en nu aen 't loopen gaet!

De oogen van Simpelaere vielen op de borst van den kapitein die voor den eersten keer zich naer hem draeide; die bloedroode plekken zag by blinken, hy veranderde van koleur, en zyne arms opensmytende zei hy:

- Wat zie ik? Geen kunste of bezien u de menschen, gy zyt geheel bebloed!

Baekeland stak zyne kin neder, bezag zyne kleederen en wierd nog meer ontsteld dan zyne reisgezel.

- Dwazerik! zei hy, waerom hebt gy dat niet gezeid?

- Hooi! ik moet het eerst zien, zeker! 't is den eersten keer dat gy u mywaerrs draeit.

[p. 308]

- Kom, Simpelaere, ik mag alzoo langs de bane niet gaen; wy zyn niet verre van de bosschen, 't beste ware van er in te kruipen, my te kuisschen en den avond af te wachten.

- Wel voor my!

Zy gingen, door een bloot stuk lands, regte naer het woud dat van daer tot aen het Ardoyeveld leidt, en kregen maer asem weder als zy daer in waren. Tusschen de boomen, waren zy in veiligheid; zy gingen altyd voorts, sprongen over de Brugsche kalsyde, en kropen byna tot het ander einde, aen den overkant van den bosch. Met wasschen en vryven trachtten de moordenaers de roode plekken uit te doen, maer 't en gelukte niet volgens hunnen wensch, en zy durfden het woud met verlaten, eer dat de schemer van den avond, eenen half-duisteren sluijer over hun kleêren had getrokken. Dan, zetteden zy aen, op het platte land, regte naer den Koolbrandershoek.

'T was juist dien avond, dat de gendarms uit Rousselaere trokken, op zoek achter de moordenaers, en dat het Molleken hun gevolgd had, te late om het gevaer van het hoofd der pligtigen af te keeren. Het moeste wel middernacht naderen, eer dat Baekeland en Simpelaere aen de eerste huttekens van den Koolbrandershoek kwamen, zonder geëten, of anders dan putwater gedronken te hebben, sedert 's nuchtens, redelyk tyelyk. Aen de herberge gekomen, vergaêring-plaets van de bende, klopten zy op de deure om baes of bazinne op te krygen, maer hoe meer zy klopten, hoe stilder het bleef. Verwonderd van geen antwoord, of ten minsten geen teeken van leven te hooren, en het aen den harden slaep toeschryvende, draeiden zy al achter, gingen buisschen op het vensterken, digte tegen het bedde waerin hunne slapers liggen moesten.

- Héla! waer zyt gy dan? 't is wy die hier zyn!

Zoo seffens hoorde men beweging in het kamerken: de venster ging open, en een aenzigte verscheen.

- Ik peisde op een geheel ander bezoek, zei de baes. Maer, rap, kapitein, al vooren; ik moet u iets zeggen.

- Wat is er? vroeg Baekeland eer nog de deure openging.

- 'T Molleken heeft hier geweest, komende van Rousselaere en achter u zoekende; het scheen haestig en verlegen...

- Waerom?

- Het sprak van gendarms op weg naer den Koolbrandershoek.

- Gendarms! En gy vertelt dat als of het niets en ware! Zyt gy niet benouwd dan?

- Waerom zou ik benouwd zyn? Ik heb nooit geen moorden gedaen, noch geen dieften helpen plegen!

- Waer is het Molleken?

- Naer Pé Bruneels, peis ik, daer het u meende te vinden.

- Kom op, Simpelaere, wy gaen zien wat er van is, en vechten als het nood doet. Geef eerst drank, baes, myn kele gloeit.

De moordenaers dronken en vertrokken niet al de strate, maer langst de kantjes der velden, om uit te komen al den noordkant der herberge Sinte-Pieter, en regte over den schouthoek. Zy spraken tegen malkander

[p. 309]

van 't gene kon waer zyn in de tyding door het Molleken overgebragt, en wat er hun te doene stond in diergelyk geval, toen de stemme van menschen, een geroep zelve tot aen hun ooren kwam. Zy waren nog eenige minuten van de kalsyde, en nieuwsgierig om te weten wat, begonnen zy te loopen. Het geruchte en vermeerderde niet, integendeel; maer als zy niet verre meer van den weg stonden, en haest denzelven gingen zien, trof hun de stap van volk op de harde steenen. Zy naderden en naderden, maer nu trager en al kruipende door de vorre van een hooggegroeide party rogge.

Baekeland was gekomen tot tegen den kalsydyk, en durfde niet verder; het geruchte dat hy hoorde, kwam al hemwaerts zonder twyfel; hy kroop geheel in de stoppels van de vruchten, en hield er zich zoodanig dat hy kon gadeslaen wat er voor hem, op den weg gebeurde. Na korte stonden zag en raedde hy alles: de twee brigaden der gendarmerie waren onder zyne oogen, dry gevangenen met koorden wel verzekerd stapten langst hun, en traden welhaest in de herberge. Als de brigadier aen de plaetse kwam, daer de twee moordenaers in verdoken zaten, zei hy juiste tegen zynen krygsgezel in 't fransch, zoodanig, dat het schoone verstaen wierd: Ik geloof al gelyk dat wy 't hoofd van de bende niet vast en hebben!

Het hoofd van de bende liet het krygsvolk gewerden. Uit vreeze dat er nog wel elders kon huiszoek gedaen zyn, bleef Baekeland geheel den nacht buiten, in de vruchten verdoken, en van met dat de eerste klaerte van den nuchten opkwam, trok hy, na van kleederen veranderd te hebben, met zynen ouden maet, naer Rousselaere.

Geheel de stad was in rep en roere: immers de dry gevangene moordenaers waren al toegekomen; dat nieuws was op wielkes rond de stad geloopen, en al de menschen, kleene en groote, waren toegesneld naer de strate waerin de gevangenisse staet, en waeruit de roovers moesten komen, om seffens naer Brugge vervoerd te zyn.

Baekeland en Simpelaere deden gelyk al de nieuwsgierigen en dromden meê door de strate. Zy hielden zich ten besten mogelyk van kante, om alles te zien, en van hunne makkers niet gezien te worden. Ten halfsten de voornoene, kwamen de gendarms op; zy schaerden zich in rang rond het huis waer de moordenaers in zaten, en welhaest verschenen deze laetste, geketend en geboeid, op den dorpel van de deure. Een gedruis, 'lyk van duizende stemmen die tevens verwondering en verontweerdiging uitdrukken, rees op uit dit volk, al weerkanten in de strate en tot op de markt getroppeld.

- Is dat Baekeland? Is dat Baekeland? schreeuwde men uit alle troppen, als Pé Bruneel met zyn breede schouders, zyn stout wezen, en zyn pinkelende oogen te voorschyn kwam.

Simpelaere keek in het aenzigte van Baekeland, die trilde waer hy stond, en een koude huivering over al zyn lidmaten voelde loopen.

De gekwetste moordenaer wierd op een karre gesteken; de twee andere elk tusschen twee peerden en vastgebonden met ketens aen den zadel stonden te wachten. De stoet vertrok, het volk maekte plaetse en

[p. 310]

zweeg op de eerste beweging van de ruiters. Maer nauwelyks waren zy in gang, of geheel de menigte roerde, elk liep achter om nog eens de moordenaers te zien, elk sloeg zyne oogen op den schout die met onbeschaemd gezigte en een spotlach op de lippen, voortstapte, en zyne oogen sloeg op het nieuwsgierig volk en het nog scheen te tergen en te verbitteren, met de ketens te schudden en te doen klinken, die hem arms en handen op den rugge gesloten hielden.

Baekeland en Simpelaere gingen achter tot buiten stad in 't gevolg der gendarmen. Als er schier geen nieuwsgierigen meer overbleven, sloegen zy eenen weg in, die, slinks op, hun naer Hooglede moest geleiden en verdwenen in de velden.

- Kapitein! zei Simpelaere als zy buiten zigt waren:

- Wat is er, vriend?

- Weet gy hoe dat hier begint te gaen?

- Hoe?

- 'T is daer omtrent gelyk in de schietingen waer verscheide dorpen byeen komen, en beurtelings uitgeroepen worden om te schieten.

- 'K en verstae u niet, man!

'T is van: Pé Bruneel schiet, Baekeland maekt u veerdig: verstaet gy nu?