Roseliins oochies, ontleedt

[p. 3]

Leser,

ICK stae buyten tvvijffel, of sekere Catoos van ons' eeuvv', by de vvelcke, quansuys, den naem van de Liefde selfs verdacht is, sullen op 't insicht alleen van dit opschrift alhier haer neus fronßen, en seggen, dat ick mijn tijd vvel nutter kon besteden, dan in't verhandelen van sulcken stoffe. VVoud' ick mijn selven verontschuldigen, den aenvang van mijn eerste Jeugd, die een baer-moeder van dese malligheden gevveest is, sou my by Verstandige ten vollen vry pleytten. En schoon genomen datse nu eerst geboren vvaren, soud' het soo vreemden saeck zijn (also het noodig is edulcare vitam, curas nugis, &c. somtijts syn beplougde dagen met vrolijcke uyren te vervvißelen) dat ick dese Pop voor mijn tijd-verdrijf gekósen had? Seker, die dusdanige tijd-verdrijfjes verachten, ipsi tandem vel in puellam impingunt, vel in poculum, komen haer dickvvils noch ten laetsten in een onnutter vermaeck te verstricken. En alsoo, gelijck Plinius seydt, magna pars studiosorum amoenitates quaerimus, meest alle lèf-hebbers der geleerdheyd iets soecken, om haer selvē te verlustigen, lieve, hoe soud' ick onnooseler vermaeck voor mijn eerste Jeugd hebben konnen uyt-vinden. Oock ben ick de eerste niet, die diergelijcken stoffe bevvrocht hebbe; vele zijn mijn voor gegaen, vvelckers ampt en jaren het vry noch minder paste, dan het my doet. Heliodorus, een Bißchop, heeft de liefds-pleging van Theagines en Chariclea beschreven, en vvanneer hy van sekere Catôos synes tijds daer over bestraft vvierd, heeft hy liever gehad, gelijck Nicephorus seydt, syn

[p. 4]

Bißchopdom, dan syn Boeckte verlaten. AEneas Sylvius, een Godsgeleerde, en devvelcke, gelijck hy van syn selven getuygt, jam meridiem praetergressus, in vesperum ferebatur, nu al over de 40. jaren oud vvas, heeft doen eerst die lustige geschiedenis van Eurialus en Lucretia aen 't licht gebracht. Maer vvat houv' ick tot mijn onschuldt dusdanige vertoogen by te brengen? VVat nood doet het met Martialis te seggen,

Lasciva est nobis pagina, vita proba est:

of met Ovidio,

Vita verecunda est, musa jocosa mihi,

dat onse rijmpjes vvel dertel, maer niet te min ons leven vroom is? 'Ten is sulcken saeck niet, dat ick met Socrates in Plato mijn aensicht houf te decken, als ick van Liefde sprêeck; of een blos te schieten, en mijne oogen na de aerd te slaen, als Pallas dede, vvanneer Jupiter hem over 't houvvelijck van Mercurius met haer beraedslaegde. 't en is soo ongerijmden rijm niet, dat ick daer door uvve eerbare ooren soude quetsen; gelijck heden ten dage vele Jtaliaensche en Fransche Rijmers doen, devvelcke hare aerdige dichten met sekere ontuchtige toevallen alsoo besoedelen, dats' om dies vville van tendere gemoederen met vvalging gelesen vverden. VVy maken 't dan kort, met die vijse Neus-vvijsen, die dese spijse niet en sullen konnen verduvven, en seggen maer alleen, als eertijds Mercerus aen soodanigen slag van menschen gedaen heeft: Si male locata est opera scribendo, ne ipsi locent in legendo: Indien vvy onsen tijd in 't schrijven van dees rijmpjes onnuttelijck versleten hebben, besteedt dan uvve uyren beter, als in 't lesen van die selfdige.