Hy slokte en kletste de swipe efter him op 'e fracht en wylst er de leie yn syn switrige fûsten kniep en syn geve tsjeaken oerinoar wreau fer-smoarde er in flok en in ferwinsking.
Dy... dy keardel mei syn donkere snor... Ate Kuperus!...
Hy biet op 'e lippen, it knapte yn syn strôte en it fel loek 'm strak om 'e noas.
... Ate Kuperus...
Hy seach 'm wer de skuorreed delkommen, dy kear, doe't hy en Eke...
De wolstelde, geseten, eigenierde boer...
Hjirre fernedere ta púnfeien op 'e gleonhjitte startbanen.
Toe gudzen, hâld it paad dan rjocht!...
In Kanadeeske legerwein jage him foarby, de iene guds, skril foar auto's, sakke yn 't efterst en wrong fansiden, mar de swypslach fan de âld ynstrukteur floite troch de waarme loft! Wat maalde er ek oer in boer dy't him fan it hiem ôfstjoerd hie en klear en skerp hearde er nochris it lêste beskie fan Ate Kuperus: ‘Hartman! No is it hjir ôfrûn foar dy! ‘Begrepen?’
... Begrepen...? Begrepen...? Toemar!... En Eke dan... hy en Eke... Eke...
Yn in flits seach er wer alles, en hàr, hàr it aldermeast.
Nee, it wie net de skuld fan 'e beide fuormanshynders, mar hy moast, hy móast him fersette en ferwinske wrâld en minsken oant er op 'e Piter Jelleswei wie en by 'm sels bekenne moast dat er dit ek wol ferwachtsje kinnen hie.
Doe't er dy jûns mei syn maten de wâldkant wer útried en se ûnderweis oanstieken, hie er harren tusken har sterke ferhalen yn, fernijd dat er dy deis syn âld boer fan foar 'e oarloch op it fleanfjild oan 't wurk sjoen hie.
‘Hi wol no wol yn goedens tink? Rom ha ju it dêr net!’
Hartman helle de skouders op.
‘Hastû him ek in sigaret foar hâlden?’ en der waard lûd lake. Hy skodholle fan nee, en dronk syn bierglês leech. Mar sûnt dy dei hie er de lju dy't ûnder lieding de wei lâns kamen en har wurk sa ek diene, safolle mijd as mar mooglik wie foar him.
It wie oan Hartman bekend dat de hynders, dy't de Kanadezen hjir as oarlochsbút oantroffen hiene, op in fêststelde freed allegearre wer op
Auteursrechtelijk beschermd