Lang hoege hja net to wachtsjen, dan wurdt Rein yn 'e hûs roppen. In toarn letter komt er de doar útfleanen, springt oer de klompen hinne, stout op hoasfuotling it hôf yn en himet: ‘Ik mei de reus hâlde! Ik mei de reus hâlde!’
‘Hat Heit him dan kocht?’ freget Rim bliid-forwûndere.
Né, mar Rein sil in deimennich by Thomas yn it lysterbosk, bûgels úthingje en strikken yn oarder meitsje, dan hat er de knyn fortsjinne.
Rim is like bliid as har broer, de jonges skodzje Rein syn earm hast út it lid. Hartman bigjint to sjongen en dan davert it út seis kielen troch de simmerjoun: ‘Lang sil Thomas libje yn de gloaria!’
Lubbert en Thomas steane glimkjend yn 'e doar.
‘Gjin minne jonges, ik ha se yn it ikebosk kennen leard,’ seit Lubbert.
As Thomas it paedtsje delstapt, hearre de jonges syn tofreden lûd noch tusken de flearhagen tongerjen.
‘Hwat kinne jimme sjonge,’ laket Rim, ‘f'râl dy Hartman, dy hat in stim as in swartlyster. Witste hwat, Rein?’
‘Ja, ik wit it al, de harmoanika helje,’ seit Rein.
‘Krekt en dan jowe jimme meiïnoar noch in útfiering foar my. Dat past by sa'n goede dei en sa'n moaije joun.’
Rein hat syn ynstrumint al op 'e knibbel en spilet mei losse hân in pear wyskes, dy't de jonges net kenne.
Hea, is dit deselde lytse Rein, dy't earst yn 't ikebosk sa stûrtsk like en sokke drôve eagen hie? It mylde, gouden ljocht fan de septimberjoun falt op syn smel gesicht, syn eagen, dy't oer harren hinne nei de ripe apels sjogge, boartet in blide dream yn, syn fingers glide feardich oer de toetsen. Hy bihearsket syn âld ynstrumint sa goed en de wyskes klinke sa klear troch it hôf, dat de lysters, dy't yn de hege beammen sitte, noch swieter tsjin it jounljocht bigjinne to floitsjen.
‘Nou meisjonge, jonges,’ seit Rein.
Hy set sels yn. Hartman falt him optein by, allegearre sjonge hja mei fjûr:
Auteursrechtelijk beschermd