Er is niets nieuws onder de zon

[p. 82]

Hoofdstuk 27
De macht van het woord

Het klinkt misschien vreemd maar als er iets is waar we dag in dag uit ja zelfs van uur tot uur mee geconfronteerd worden dan komt dat tot ons door middel van ‘het woord’. Via kranten, T.V., radio, telefoongesprekken, reclame, nieuws, tijdschriften en noem maar op. Ook wijzelf laten ons niet onbetuigd. We hebben er behoefte aan ons kenbaar te maken, in contact te treden met anderen door ‘woorden’. We maken afspraken die we niet eens kunnen of willen nakomen. We beloven vaak maar zijn even snel vergeten dat we iets beloofd hebben. Minder fraaie uitspraken verbloemen we door te zeggen: ‘die en die heeft gezegd dat......’ Nee, nu moet U niet naar de politici wijzen maar allereerst de hand in eigen boezem steken want doen we niet allemaal het zelfde? Van dag tot dag? Ik geloof dat we nergens, op geen enkel gebied zoveel zondigen dan juist met onze woorden: onwaarachtige woorden, vleierij, huichelachtige woorden (vaak ook nog in een vroom jasje gestoken), valse woorden, leugenachtige woorden. Onze woorden kunnen zelfs iemand a.h.w. doden door aan derden dingen over iemand te vertellen die de persoon in een kwaad daglicht stellen (afgezien van het feit of het beweerde nu waar is of niet). In dit verband wil ik herinneren aan een oud chinees verhaal: Eens zei een chinees tegen een ander: ‘Zeg, heb je gehoord dat.....’ Toen zei de ander, een oudere man: ‘Zeg, voor je verder gaat, heb je je verhaal door de drie zeven gedaan?’ De ander keek hem aan en zei: ‘Wat bedoel je? ‘Nou’, zei de man ‘Heb je het gedaan door de zeef van de waarheid? “Weet je zeker dat het waar is wat je me wilt vertellen?” Nou, dat denk ik wel’, was het antwoord. ‘Ten tweede’ zei de oude weer ‘heb je het gedaan door de zeef van de liefde? Is het iets goeds wat je wilt zeggen?’ De ander antwoorde niet en de oude ging door: ‘Ten derde is daar de zeef van de nuttigheid. Is het nodig dat je het mij vertelt’?. De ander keek beschaamd en droop af. Hij had niets meer te vertellen. We mogen zeker wel eens een woord van (opbouwende) kritiek laten horen maar dan wel aan de juiste

[p. 83]

persoon.

(zie: een kwestie van leven of dood) Waarschuwende woorden moeten we zelfs laten horen waar dat nodig is. We moeten echter steeds oprecht zijn. We moeten veel zorgvuldiger met onze woorden omgaan. Loslippigheid kan zelfs anderen in gevaar brengen. Hierbij denk ik aan enkele regels uit de verzetpoezie van de 2e wereldoorlog: Zet een wacht voor uw mond. De verrader loert overal rond. Elk verhaal is een brandende lont....... Een van de ergste vormen van woordmisbruik is kwaadsprekerij of laster. Dat is zelfs bij wet verboden en strafbaar gesteld. Soms gebeurt dat zonder dat we er erg in hebben omdat we kritiekloos aannemen wat anderen ons vertellen Toch is dit een groot kwaad en tevens een gebrek aan liefde, want ‘de liefde doet de naaste geen kwaad’.

Jacobus zegt het in hfdst.3 wel heel scherp. Hij vergelijkt de tong (ons spreekorgaan) met ‘een vlam, vol onrecht en aangestoken door het vuur van de hel’ en verder ‘ze is een rusteloos kwaad, vol dodelijk gif.’ Eigenlijk zou U het hele hoofdstuk Jacobus 3 eens moeten lezen, ter harte nemen en er naar handelen. Jezus zegt ook: ‘niet wat door de mond naar binnen gaat is onrein maar wat er uit komt’, d.w.z. woorden. Onze woorden kunnen dus een groot kwaad aanrichten maar we kunnen, ja moeten zelfs deze gave van God ten goede gebruiken. Met onze woorden kunnen we anderen bemoedigen, troosten, een hart onder de riem steken, waardering uitspreken. Maar doen we dat wel vaak genoeg?

We moeten zoals in Ef. 6 staat, ons omgorden met de waarheid, dus oprecht zijn. Het zwaard des Geestes aandoen, dat is het Woord van God. Met dat woord van God kunnen we ons verdedigen tegen de aanvallen van de duivel. We moeten niet bang zijn om voor onze eerlijke mening uit te komen. Een mening die gebaseerd is op datgene wat de Bijbel ons leert, in alle oprechtheid en eenvoud, God bidden om wijsheid en inzicht en daarnaar handelen. Onze woorden moeten van die wijsheid getuigen, ingegeven door liefde tot de medemens. Eenmaal zullen we rekenschap moeten afleggen, niet alleen van onze daden maar ook van onze woorden. Laten we tot inkeer komen

[p. 84]

en op onze woorden letten en moge de Opgestane Heer door zijn bloed ook deze onze zonden, n.l. die van onze woorden bedekken. Laat uw ‘ja’ ‘ja’ zijn en uw ‘neen’ ‘neen’ en laten we deze machtige gave van het woord gebruiken tot eer van God en tot het dienen van de naaste. Dan kunnen we zingen als in ps. 32. Ik zal de Here ten allen tijde prijzen. Bestendig zij zijn lof in mijn mond