Er is niets nieuws onder de zon

[p. 116]

Hoofdstuk 42
Vijf broden en twee visjes

Brood is bijna een toverwoord en je kunt er nooit 100% op rekenen want dan blijkt het meel ineens op te zijn of een andere calamitiet. Men ging er voor de straat op en stond er voor in de rij. Brood is nu duur geworden maar het is meestal wel beschikbaar en er voor in de rij staan hoeft eigenlijk ook niet meer. Maar ‘brood’ betekent veel meer nl. ons dagelijks levensonderhoud.

Als we bidden: ‘Geef ons heden ons dagelijks brood’ bidden we niet alleen voor brood maar ook voor rijst en wat er zo bij hoort. Dit alles deed me denken aan het verhaal van de wonderbare spijziging. Het was een geweldig evenement want in alle vier de Evangelien staat het vermeld en dan nog twee maal extra voor een kleinere groep. Het eerste meldt 5.000 mannen, vrouwen en kinderen niet meegerekend.

Als je die wel meerekent moet het een massabijeenkomst geweest zijn van minstens 10.000 mensen. Het is moeilijk je daarvan een voorstelling te maken daar er toen nog geen microfoons en versterkers waren. En waren al die mensen daar voor brood? Welnee, ze dachten er zelfs niet aan. 't Was de Heer zelf die er aan dacht. Maar toen Jezus er naar vroeg zei niemand iets, alleen een jongen, een kind dus, gaf spontaan z'n 5 gerstebroden en 2 visjes aan de Heer. Toch geloof ik niet dat hij de enige was in die enorme mensenmassa die iets bij zich had. De anderen die wat hadden zeiden niets. Die dachten: dan moet ik delen en dan heb ik zelf niet genoeg.

Jezus liet hen zitten in groepjes van 50 en begon te delen.

Nu twijfel ik er niet aan dat Jezus het brood kan vermenigvuldigen maar er gebeurde nog een groter wonder. Door te delen raakte hij ook de harten van de mensen aan waardoor de mensen zelf ook bereid waren te delen. Ze gingen toen delen met hun groepsgenoten en toen was er meer dan voldoende voor iedereen. Ja, er was zelfs heel wat over. Twaalf manden met broden werden opgehaald en werd het weggegooid? Welnee. Er

[p. 117]

staat niet in de Bijbel wat er mee gebeurde maar het werd niet op het veld achtergelaten. Geen milieu vervuiling dus.

Dit verhaal in de Bijbel moet tot nadenken stemmen want ieder verhaal in de Bijbel is niet zomaar een verhaal maar heeft een diepere betekenis voor ieder, overal en in alle tijden. Zijn wij nog wel bereid te delen? Zijn we niet beland in een sfeer van: ieder voor zich en God voor ons allen met vooral nadruk op het eerste? De eerste Christengemeente had de les wel begrepen want daar staat aan het eind: zodat niemand gebrek had. Vroeger was het hier in Suriname ook anders. Toen zou men zelfs zijn eigen eten aan een gast geven als dat nodig was maar... er waren er ook die misbruik maakten van deze grote gastvrijheid en mededeelzaamheid. Denk maar eens aan de gebruikelijke verjaringsfeesten en dergelijke. Velen komen niet in de eerste plaats voor de jarige maar voor het eten. Laten we mekaar in dit opzicht niet voor de gek houden. In deze dure tijd is het wel iets minder geworden. Velen zeggen: ik vier m'n verjaardag niet omdat ze zich schamen dat ze niet genoeg geld hebben om voor eten te zorgen. Misschien zou hier het Amerikaanse systeem uitkomst brengen. De jarige of jubilaris of wat dan ook hoeft voor niets te zorgen. De gasten spreken onderling af wie voor wat zal zorgen of brengen zo maar wat mee. Dat is ook een zaak van samen delen en 't mooiste is dat de gasten ook samen opruimen en afwassen. Ook hier geldt dus het principe: samen delen. Toch wordt er ondanks de schaarste en de dure tijd nog brood weggegooid. Vraagt u maar aan de onderwijzeressen. Sommige kinderen die wel brood meekrijgen eten vaak alleen het beleg er uit en het brood gooien ze weg i.p.v. het te delen met een vriendje/vriendinnetje die het niet heeft. Ook een taak voor de leidster om er op toe te zien? Een ander fenomeen op school is dat sommige kinderen met grote bedragen geld op school komen. Bedragen van Sf. 500,- of meer roept vraagtekens op nietwaar? Als leerkracht zou ik dat geld vasthouden en de moeder laten komen voor nadere uitleg. Misschien is die niet eens op den hoogte. Een kleuter zwaaide met een briefje van Sf 100,- tegen de schoonmaakster. Vraag: wat ga je daarmee

[p. 118]

doen? Antwoord: ijsje kopen. Hoe leren we onze kinderen met de dagelijkse dingen om te gaan? Aan de ene kant armoede en gebrek en aan de andere kant verkwisting. In dit verhaal heeft Jezus ons geleerd dat we, hoe weinig we ook hebben, moeten delen met wie niet heeft. Dan wordt die gave ook vermenigvuldigd’ d.w.z. gezegend want wat we de behoeftige geven, geven we aan de Heer. We lezen in Matth. 25 ‘Ik was hongerig en gij hebt mij te eten gegeven, naakt en gij hebt mij gekleed’ enz. Niet om daarmee ‘de hemel te verdienen’ maar gewoon omdat de liefde tot de Heer in ons woont.