Er is niets nieuws onder de zon

[p. 123]

Hoofdstuk 45
De gemeenschap der heiligen.

Ja, dat staat in onze apostolische geloofsbelijdenis. We zeggen het braaf mee als dat van ons gevraagd wordt maar... denken we er eigenlijk wel over wat we eigenlijk belijden en wat we er onder verstaan? Eigenlijk is het iets heel moois. Het betekent dat we als gelovigen deel uitmaken van die ene algemene Christelijke kerk. Dat we elkaar moeten schragen in het geloof, onafhankelijk tot welke denominatie we ook behoren. Het is dus iets heel moois dat te geloven maar gedragen we ons er wel naar? In veel gevallen niet. Ach ja, in ons eigen kringetje misschien wel maar de rest? Zien we bijv. onze broeders en zusters van de pinkstergroepen, R.K. of welke andere kerk ook wel als leden van hetzelfde lichaam van Christus? Elk jaar vieren we de ‘week van de eenheid’ maar hoeveel van ons zien we daar?

Ook legt deze belijdenis verplichtingen op sociaal maatschappelijk gebied. Onze economische situatie is niet zo rooskleurig en velen hebben het extra moeilijk. Zijn we niet bezig, ook als christenen, vreselijk egoistisch te worden? Zijn we bereid te delen? U zegt: ik heb het al zo moeilijk, maar..... ach, dat zal wel voor de meesten van ons gelden omdat we eigenlijk niet willen aanpassen. We willen op dezelfde voet voortleven als we vroeger altijd gedaan hebben. Daardoor zijn we vaak blind voor de nood van de ander die het nog moeilijker heeft. Om een voorbeeld te geven. Onlangs had iemand een nieuwe huishoudelijke hulp. De bussen staakten en omdat ze niet zo ver woonde bracht de mevrouw haar thuis. Afzetten bij het huis was makkelijk genoeg maar mevr. wilde wel graag zien hoe ze woonde. Toen werd dat meisje verlegen. ‘Mevr., ik heb geen stoel’. Wat bleek? Ze had niet alleen geen stoel, ook geen tafel, geen ijskast, geen radio, een gebroken fornuis en 2 van de 3 kinderen sliepen op de kale grond. Inmiddels is er gedeeltelijk in voorzien, een bed, een tafeltje, een stoel en wat kleding en ook, iets om te eten. Op een andere keer stuurde ze met een buurmeisje de boodschap dat ze niet kon komen want ze was

[p. 124]

ziek. Na een paar dagen ging mevr. eens kijken. ‘Mevrouw, ik heb geen geld meer en al in 2 dagen niet gegeten. Mevr. schrok ‘en de kinderen dan?’ ‘M'n buurvrouw beneden heeft me een kopje rijst gegeven’. Een accuut geval dus. Ik zal U het verhaal van de teleurstelling bij het zoeken naar een oplossing besparen en via een andere kerkinstelling hebben we een levensmiddelen pakket kunnen bemachtigen om in de allereerste nood te voorzien. De vader van het gezin werkte aan de Lawa en is inmiddels teruggekeerd naar de stad en heeft haar geld gegeven. Wat er verder met haar is gebeurd is me niet bekend. In hetzelfde huis, op dezelfde verdieping woonde nog een vrouw uit Marowijne, die niet terugkon. Haar huis was verbrand. Die heeft een klein kistje als tafel en een bankje om op te zitten. Verder is de kamer leeg. Beneden woonde achterop een vrouw met 3 kindertjes en voorop een aukaanse vrouw die ook niets heeft, zelfs geen licht. Een consumentenkaart hebben ze geen van allen en een poging daartoe is op niets uitgelopen: ze konden geen lichtrekening overleggen. Wie helpt zulke mensen?

Geen radio, geen T.V., geen krant om te weten hoe ze er aan moeten komen. Wie zet zich in voor deze mensen? Dit is nu een concreet voorbeeld van wat zich afspeelt binnen onze gemeenschap. Hoe bereid zijn we te helpen waar dat hoog nodig is? Reeds eerder heb ik aangekaart dat in iedere gemeente de kerkraad niet kan volstaan met 3x per jaar(!) te vergaderen maar dat alle leden moeten worden bezocht om een soort inventarisatie op te maken wat voor leden de gemeente heeft. Wat voor mensen binnen hun ressort wonen en onder welke omstandigheden men leeft en weet waar hulp nodig is maar ook weet bij wie men kan aankloppen als zich noodgevallen voordoen. De activiteiten van de kerk op dit gebied laten zeer te wensen over. Er zijn hier en daar gemeenteleden die zich volledig inzetten maar het grootste deel van onze E.B.G.ers trekt zich geen van deze dingen aan. Daarom moet er een goede structuur opgezet worden want in veel gevallen stort alles in elkaar als zo'n harde werker op een of andere manier uitvalt. Als Christen moeten we allemaal alert zijn en open staan voor

[p. 125]

de noden van anderen. Hierbij denk ik aan het verhaal van de man die klaagde dat hij geen schoenen had totdat hij iemand ontdekte die geen voeten had. Lees ook eens: Meth. 25 v.a. vers 31 waar o.a. staat over het laatste oordeel waarvan het slot luidt: Heer, wij hebben U nooit hongerig of dorstig gezien, hoe hebben we U dan te eten of te drinken kunnen geven? We hebben nooit gezien dat U een vreemdeling was (vluchtelingen vallen ook daaronder) of schamel gekleed ging. Hoe hebben we U dan onderdak kunnen verlenen en kleren kunnen geven. We hebben nooit gezien dat U ziek was of in de gevangenis zat. Hoe hebben we U dan kunnen bezoeken? Dan zal de Koning antwoorden: Luister goed naar wat ik U zeg: Al wat U gedaan hebt voor een van mijn broeders of zusters, al was het de onbelangrijkste, hebt U voor mij gedaan.

Maar voor die aan de linkerkant zei de koning: ‘geloof mij, toen u niets deed voor een van deze onbelangrijkste mensen deed U niets voor mij’ Voor deze laatsten niet alleen een oordeel maar ook een veroordeling. Zij zullen eeuwig gestraft worden. De keuze is aan u en mij. God grapt niet: