De planeeten

[p. 299]

Achtste zang

Bladzijde 149, regel 9.

‘Die Wandelwaerelden.’

‘Wat den oorsprong der aan de Planeeten gegeven namen en vooral der teekens betreft, deze verliest zich in den nacht der tijden. Sommigen hervinden er de Chaldeeuwsche, Grieksche of Egyptische godheden in, met hare eigenaardigste attributen; anderen meenen er de latere godheden der Latijnen in te herkennen. Evenwel ziet men vrij algemeen een caduceus of slangenstaf in 't zinnebeeld van Merkurius; een spiegel met zijn handvatsel in dat van Venus, de planeet, wier schitterende schoonheid inderdaad wel aanspraak scheen te mogen maken op het symbool van de Moeder der Gratiën. De roode kleur van Mars, die het door den Oorlog vergoten bloed in de gedachten brengt, schijnt aanleiding te hebben gegeven tot de samenvoeging van een schild en een pijl. Jupiter, de Koning des Hemels in de Klassieke Mythologie, moest natuurlijk, naar men beweert, voorgesteld worden door den zigzag des bliksems; anderen zeggen, doodeenvoudig, door de eerste letter van zijn Griekschen naam (Zeus, God), een Z met een streep er door. Saturnus, eindelijk, de

[p. 300]

Vader des Tijds, kon niet beter afgebeeld worden dan door 't hem altijd bijblijvend moordwapen, de zeis, bestemd om de stervelingen vóór en na weg te maaien.’ - Prof. Petit, Sterrenkunde, II deel.

Bladzijde 152, regel 1.

‘Eer, de oneindigheid door,

God een cirkel beschreef,

Stond de Wijsheid omhoog

Reeds gezalfd voor Gods oog.’

Zinspeling op het beroemde hoofdstuk van de Spreuken Salomo's waar, bij persoons-verbeelding, de Wijsheid sprekende wordt ingevoerd, ‘als van goddelijken oorsprong, een ware hemeltelg, voedsterling der eeuwige almacht, en deelgenoote van het raadsbesluit der Schepping.’ (Van der Palm.)

‘De Heer bezat mij als de Eersteling Zijns wegs,
Vóór al zijn werk, van eeuwigheid!
Ik ben van eeuwigheid gezalfd,
Van 's waerelds aanbegin, ja, eer de waereld was!
Toen nog geen zeën waren, was ik geboren,
Geen bronnen, zwaar van water;

[p. 301]

 

Toen nog geen bergen waren ingevest,

 

Vóór alle heuvelen, was ik geboren.

 

Toen nog geen land, geen woeste gronden,

 

Noch al het stof der waereld geformeerd was;

 

Toen Hij de heemlen toebereidde, was ik daar!

 

Toen Hij een cirkel trok langs 't oppervlak der zee;

 

Toen Hij de wolken vastmaakte daarboven;

 

Toen Hij de bronnen des Oceaans met macht beperkte,

 

Toen Hij der zee haar grenzen stelde, dat

 

De waatren zijn bevel niet overtraden;

 

Toen Hij des aardrijks grondslagen vestte: -

 

Toen was ik voedsterling bij Hem,

 

En was Zijn verlustiging dag aan dag,

 

En speelde voor Zijn aanzicht t' aller tijd,

 

Speelde in de waereld Zijnes aardrijks,

 

En mijn verlustiging was aan des menschen kindren.’

- Spreuken van Salomo. Hoofdstuk VIII: 22-31. (Vertaling van Van der Palm).