Stichtelijk huisboek

Er blijft een ruste over.
(Hebr. IV:9)

Onze God heeft voor de Zijnen

Ginds een ruste weggeleîd.

't Sabbatslicht der Eeuwigheid

Blijft het pelgrimsoord beschijnen,

Dat nog van de Godsstad scheidt!

Laat mij nimmermeer bezwijken,

Sterke God, op Wien ik bouw!

[p. 130]

 

Trouwe God, maak mij getrouw!

 

Leer mij volgen, wie er wijken,

 

Hopen, als ik niets aanschouw!

 

 

 

Schijnt de tocht wat lang te duren,

 

Rijst geen eindpaal in 't verschiet -

 

Als 't geloof naar Boven ziet,

 

Krimpen jaren in tot uren:

 

Die gelooven, haasten niet!

 

 

 

Vrij ga door den tijd verloren

 

Wat, maar voor een tijd ontstaan,

 

Bloesems afwierp op mijn paân:

 

't Eeuwige is uit God geboren,

 

't Godlijke zal nooit vergaan!

 

 

 

Dat vertrooste ons onder 't lijden,

 

Als we, moê en afgemat,

 

Weenend stilstaan op ons pad!

 

Dat versterke ons om te strijden

 

Tot de poort der Hemelstad!

 

 

 

Dáár eerst wordt de rust gevonden:

 

Elders dan in de enge kluis

 

Roest de ruste! - Zonder kruis,

 

Zonder tranen, zonder wonden,

 

Komt niet één met eere thuis!

 

 

 

Jezus, Bron van alle leven!

 

Zie ons, vuur ons, voer ons aan!

 

Als wij voor de Godsstad staan,

 

Blijke er niemand nagebleven

 

Uit de dierbre karavaan!