Limburgensia

114. Jacques Schreurs, Kroniek eener parochie; de kraai op den kruisbalk. Utrecht, Het Spectrum, (1940). (319 blz.)

Onze welgevooisde Limburgsche zanger Jacques Schreurs, excelleerend als lyrisch dichter, bekend als tooneelschrijver, weet ook mooi welverzorgd proza te scheppen. ‘Kroniek eener parochie’ mag er wezen; het boek behoort tot de beste moderne Limburgsche romans. Roman van een jong priesterleven op de eerste plaats, roman van de (nieuwe) mijnstreek meteen. Als in zoovele verhalen beleven we ook in deze kroniek het tegen elkaar botsen van ouden en

[p. 100]

nieuwen tijd. Tot den ouden tijd behoort o.m. de hooghartige, eigenlijk liberale pastoor van het dorp, autocraat, potentaat, al mag ook hij het goed bedoelen. De kapelaan is vervuld van de gedachten en gevoelens eener nieuwere periode. Hij blijkt overigens een mensch met menschelijke zwakheden, het ontbreekt niet aan conflicten in zijn eerste ambtsjaren. We beleven hier mede de opkomst van het Limburgsche mijnwezen. Zooiets beschreef Felix Rutten in ‘Onder den rook der mijn’ evenzeer, doch Schreurs staat minder romantisch en veel onbevangener tegenover dit verschijnsel.