Ravijnen

[p. 34]

Oogst

Nauw is de zonne

gerezen, begonnen

met weder haar lichtgloed te laaien,

of weder ook schichten

de sikkels hun lichten,

hun vonklende bliksems bij 't maaien.

Overal roeren

de rustlooze boeren

de werkzame handen; in 't vroeg en

het koel van den morgen

begint reeds hun zorgen,

hun steeds herbeginnende zwoegen,

Nagaande, rapen

er vrouwen en knapen,

van 't veld het vergetene koren,

de goudblonde aren,

die d'anderen waren

ontglipt of bij 't binden verloren.

Overal blinken

er sikkels, en klinken

er pratende stemmen; in 't ronde,

ver, wemelt het stippen

van liên, die, al trippen-

de, vechten het koren ten gronde.

Eér nog het duister

gedaald is, dan ruischt er

geen graanzee meer: onder en boven

op heuvelkling staan er,

in goudlijnen gaan er

door 't wijde der dalen slechts schoven.