Ravijnen

[p. 40]

en om ellende werd gehaat....

Phantasmagorie

Een zwerm van sterren, geel en vermiljoen
rees traag, onraakbaar boven 't lage woelen
der zwarte wolken van den noodweernacht
en vulde heinde en veer den donkren hemel:
een schrijnend schoon boven de groote rampen,
die land en leven in de diepte sloegen:
boven de steden waar de branden loeiden,
en waar door poorten in de zwarte wallen
stormen van vuur en wrange vlagen damp
over de velden joegen,en wie vloden
hulden in waden van zwaar-glorende asch.
Boven de hoeven hing het tergend wonder,
boven de hoeven door den storm gesmakt
op slapend volk en vee, dat nu ontwaakt
onder de puinen huilertd streed om 't leven;
boven de kuilen, waarin grauwe wolven
met rooden muil en groene glinster-oogen
elkaar bekampten om het zachte vleesch
van kleinen knaap, zoo even slinksch geroofd.

Boven den brand van dor? en sterkte en stad,

boven den schrik op 't vreeslijk eenzaam land,
boven het kolken van d' orkaan, die toog
geluk-verrijtend naar het donkere Oosten,
daarboven rees in schrijnend schoon de zwerm
van felle sterren, vermiljoen en geel.

Toen heel de nacht dat vreemde wonder bleef

en schooner werd in ongenaakbre rust,
toen vloekten allen op het zwarte land
dat schoon gebeuren, dat te dieper deed
gevoelen, hoe hun vrede was vernield,

[p. 41]

 

en duizend duizenden van harde vuisten

 

rezen in 't roode licht der stage branden,

 

en duizend duizenden van fonklende oogen

 

blikten omhoog in machteloozen wrok

 

naar 't schrijnend schoon der sterren, dat daar bleef.