Ravijnen

[p. 54]

De schemering bracht vagen levenslust....

De koning en de schilder

Tot den schilder sprak de koning:
Schilder nu mijn mond met honing,
schilder de oogen fier en goud,
schilder strenggelijnd en stout
baard en knevel, en mijn lokken
moeten zwieren, onverschrokken
tegen somber, stormig zwerk;
schilder mij heel grootsch en sterk....

Tot den koning sprak de schilder:
'k Zie met eigen oog en wil d'r
om de dingen als ze zijn
in hun wezen, in hun lijn
brengen op het doek; uw type
is niet koninklijk, noch diepe
wijsheid vonkelt in Uw blik;
zoo gij zijt, zóó schilder ik....

Tot den schilder weer de koning:
Hoe, gij hoont me in eigen woning?
Wees nu zeker, dat uw roem
is gebroken als een bloem
door een leeuwenklauw vertreden!
Uit mijn oogen, en van heden
af geen voet meer in mijn stad,
anders wacht u roede en rad!

Tot den koning weer de schilder:
Gij hebt macht, ik ga en wil d'r
niet om treuren; aan de grens
woont een bedelaar, een mensch
die wel vecht om vooze beten
aan de honden voorgesmeten:
hèm vereeuwige mijn doek.
Zij vergetelheid Uw vloek!