Engelse verfdoos

[p. 23]

Sea Green
XIX

Mijn leven zou ik wel geven
om druppels met stralen te weven
en de zee is zo diep.
Hoe gaarne ben ik gezonken
in een pijler van vonken
tot waar de sirene sliep!
Ik ben nooit aangekomen,
mijn lucht was er te klein
en ik klom in de stijgende stromen
om weer bij mijn Aarde te zijn.
Daar woei nog dat eeuwige zingen
der lokkende vreemdelinge.
Daar ruiste het schuim en het: ‘Zie,
ik kan je toch nooit verwarmen,
ik heb maar zeegroene armen,
Pierre l'Englouti!’