Het wondere lied

[p. 25]

Avond in den koningstuin.

't Ging naar den avond. Alle groen en bruin
Van stammen, blaadren smolt in het teêr grijs
Gesluier - trillend in de lila lucht -
Over de perken van den Koningstuin.
Nog even negen twijgen en de wijs
Der merelen verklonk na licht gerucht.
De twijgen wipten op, de fijne kruin
Ging heen en weer, als met een zwakken zucht.

[p. 26]

 

De avond viel; de bloemen werden een

 

Van kleur en vorm, vervaagden met het gras

 

Tot eene vlakte. Uit de vijver steeg

 

Een slier traagwitte doomen, waardoorheen

 

De zwanen heimvol gleden naar, waar 't was

 

Het donkerst en het duister boomen reeg

 

Aan boome' in groene zwartheid; daar verdween

 

De zwanenstoet en was de vijver leêg.

 

 

 

Wijd uit de verte door de boomen glom

 

Het licht der hallen heller naar de dag

 

Vergleed in 't stijgen van de duisternis,

 

Die uit de boomen in de luchten klom,

 

Met reuzenhanden nog den vagen lach

 

Van daglicht doovend en het lichtgemis

 

Vergoedde door de sterre' in hemelkom

 

Te spranke': een meer - in maannacht - vol geel lisch.

 

 

[p. 27]

 

Zoo bleef een wijl de stage donkring, toen

 

Uit blanke neevlen aan de Oosterkim

 

Groot-rood de maan rees door het groene zwart

 

Der groepen boomen, als een visioen

 

Van onvolmaakte vreugd met smartgegrim

 

Vermengd, dat alle uur van vrede tart,

 

Het loof der boomen werd blauw-zilverig groen

 

Van manestralen in 't getak verward.

 

 

 

Zacht in een hoekje van den rozengaard,

 

Hier grenzend aan den moestuin, daar aan 't woud,

 

Van beî gescheiden door een ouden muur,

 

Vol wingerdranken, dicht klimopgeblaêrt -

 

Klonk nog gefluister en een glans van goud

 

Gleed door het manezilver en 't azuur,

 

Door 'n tweede glans gevolgd - van donker vuur -

 

De koningskindren, gaande in maneklaart.