Het wondere lied

[p. 37]

Hij zong de prachten....

Hij zong de prachten van den dageraad,
De heerlijkheid van 't witte middaglicht,
Den rooden gloed van 't dalend zongelaat,
En iedre toon was als een glansgedicht.

Dat hoorde ver in eene woestenij
Van nevelen een vrouw, die nimmer zag
En niet eens wist 't bestaan van zon en Mei
Of gouden weefsel van een stralenrag.

[p. 38]

 

Dat hoorde uit verten van die woestenij,

 

Die vrouw, die immer bad om 't licht, dewijl

 

Ze 't wist, doch niet het waar? en naderbij

 

Nu kwam en blij was om 't toekomend heil.

 

 

 

Hij zong de wondren van de schemering,

 

Zijn oog was zwak geworden door in 't licht

 

Dat felle, zoo te staren diep.... nu hing

 

Een sluier vaag om 't stralend vergezicht.

 

 

 

Dat hoorde zij, die immer naderkwam,

 

Zij hoorde 't loven van de schemering,

 

Zij zag een stralen als van zwakke vlam,

 

Het matte gloeien van een stralenring....

 

 

 

Hij zong de schoonheid van het stervend licht

 

En zij was hem in scheemring zeer nabij,

 

Het was in 't sterven van zijn zwak gezicht,

 

Als ze op zijn arm haar zachte handen lei....

 

 

[p. 39]

 

Hij zong de prachten van den avond-klaar,

 

De sterrentintling in een kleine stroof. 't

 

Werd duister, duisterder om hem en daar

 

Was de aanblik van de dinge' in hem gedoofd.

 

 

 

Zij voerde hem in 't voor haar sterkend licht

 

In 't stralen van de middagzon en hij

 

De blinde oogen naar omhoog gericht

 

Zag niets dan duister, voor zich en terzij!

 

 

 

Hij zong een hymme aan de donkre pracht,

 

Die niet meer eindigt en zijn hart was vol

 

Van de mysterie van dien eeuwgen nacht,

 

Waarin hij liep, als in een donker hol.

 

 

 

En zij, zij weende, wen zij het gezang

 

Daar hoorde van die haar tot 't leven riep,

 

Toen zij in neevlen was, zoo jaren lang

 

En doelloos dolend door het donker liep.

 

 

[p. 40]

 

Zij voerde hem steeds dichter bij de zon

 

En hij zong immer van een diepre nacht,

 

Zij wist het dat hij 't lied niet eindgen kon

 

Dan door zijn sterven en zij weende zacht.