De knuppel in het doksenhok

Horen, zien, maar niet zwijgen

Waar twee personen bij elkaar zijn, wordt er gesproken, of tenminste: kan er gesproken worden. Waar drie personen bij elkaar zijn komt er een verrassende optie bij: er kan geroddeld worden. Dat geldt dan voor Mantsjoerije, voor Klompenland en ook voor Suriname. Ik zou een half boek kunnen schrijven over alles wat over mij al niet gezegd is (wat het leuke van deze sport is: je hoort ook alles). Het aardigste nog wel, was dat ik opeens vernam dat ik ging promoveren op het grote boek over Surinaamse literatuur dat binnenkort moet verschijnen, maar helaas: mijn promotor is nooit komen opdagen voor een kennismakings-

[p. 12]

bezoek.

Al deze opgevangen uitspraken - om het maar eens vriendelijk te zeggen - hebben minder belang dan één van de tien muskieten die men op Matapica met één klap kan doodslaan, als tenminste de recensent maar eerlijk en duidelijk is geweest in zijn intenties, zijn criteria en zijn argumenten. Veel dankbaarheid wordt in de regel niet zijn deel, hij staat alleen. Dat is iets totaal anders dan dat hij - zoals door Ben Scholtens in De Ware Tijd over mijn persoon is opgemerkt - de visie op literatuur monopoliseert. Die monopolisering is er misschien wel, maar de recensent zoekt die zelf niet; zijn visie wordt gemonopoliseerd wanneer niemand op zijn stukken reageert. Reacties op stukken over literatuur komen er veel te weinig in dit land, mogelijk uit angst publiekelijk een modderfiguur te slaan. Ten onrechte: wie met goede argumenten komt, kan nooit afgaan, want hij heeft alle redelijk denkende mensen aan zijn zijde.