Landmeten (onder pseudoniem Winston Leeflang)

[p. 7]

Proloog

‘Ik sta tot aan mijn knieën in het water. Op een of andere manier is het padiveld hier niet egaal. Ik zou wel iets verderop willen gaan staan, maar dat kan niet, want de man in de verte maakt een teken dat ik de roodwitte lat in deze positie moet vasthouden. Op enige afstand zitten prachtige vogels. Ik heb er geen flauw idee van hoe ze heten. De wind, nog zilt van de modderzee, valt op het landschap, de padiaren. Alles beweegt, daarin alleen, roerloos, die vogels en mijn landmeetstok. Roerloos en onvermurwbaar.

Over de lage dijk, nauwelijks drie meter van mij vandaan, nadert een man. Hij groet me. Ik groet terug. Hij die in deze rust kan wonen, is benijdenswaardig. Ik zeg het hem ook. Hij knikt.

“Ik zou voor geen geld in de stad willen wonen, mijnheer,” zegt hij.

“Dat kan ik me indenken,” antwoord ik.

“Alles is zo duur geworden,” zegt hij, “maar ik merk er hier niets van.”

“Komt u nooit in de stad?” vraag ik.

“Zelden,” zegt hij. “Wat moet ik er zoeken? Alles wat ik nodig heb, heb ik hier. Ik hoor dat het onrustig is in de stad. Mijnheer, ik heb niks te maken. En toch: ik houd van dit land. Zou de koningin nu niet kunnen ingrijpen?” Ik zeg hem dat we allang geen koningin meer hebben. Hij beweegt

[p. 8]

zorgelijk zijn hoofd en kijkt naar de vogels.

De man in de verte maakt een beweging met zijn arm. Ik doe een paar stappen in oostelijke richting, naar de dijk toe en de lage struiken die hem flankeren. Ik plant de stok weer in de grond, kijk naar de man in de verte, verzet de stok een tiental centimeters. Als ik om me heen kijk, zie ik iets liggen, vlak tegen de struiken aan. Het is bruin en opgezwollen. Aan de voorzijde iets drassigs dat op zwart haar lijkt. De man op de dijk is een paar stappen met me meegelopen. We kijken elkaar in de ogen.

“Het is rustig hier,” zeg ik, “zo rustig...”

“Ja,” zegt hij, “waar vind je dat nog.”

Die man en ik, wij zijn gelijkgestemd. Wij vormen een samenzwering, maar begrijpt u me goed: geen samenzwering tegen de staat. Die vogels en die meetlat, doodstil in het landschap. En die man en ik. Ik hoef u niets meer te vertellen. U begrijpt me wel, sergeant, en u mag het ook zo opschrijven. Er is niets aan de hand.’