De kleine Mademoiselle Cérisette

[p. 119]

V

Et puis, voilà comment meurent les petits oiseaux...

Zie, nu weer is het Lente, en overal bloeit er hagedoorn. Door het open venster dat uitgeeft op den tuin waar roode rozen vlammen, zweven zwaar beladen lentewinden geurend rond mijn hoofd. Ik ben weer in het oude huis waar ieder voorwerp mij kent en dat de jaren hebben gemaakt tot een deeltje van mij zelf; waar in oude kamers de herinneringen zweven van zoo velen die er hebben geleefd en die ons even eigen waren als ons eigen bloed. En nu, nu ik weer in bezit ben van dat alles waarnaar ik zoo

[p. 120]

zeer heb verlangd, nu de trappen kraken onder een beminden stap, zweeft over het lage land met zijn roosbruine heide mijn ziel verre terug naar de groote stad die mij éńs zoo pijnlijk heeft gekneld in haar machtigen levensstroom... en nu... verlang ik terug naar de dagen die ik er heb doorgebracht.

O kleine Cérisette, ik heb u toch zoo lief gehad! Gij waart in mijn leven lijk het vogeltje dat komt in de lente en gaat in den herfst, lijk het zonnestraaltje dat lacht in de kamer en na een oogenblik even spoorloos verdwijnt. Zonder oorzaak zijt gij gekomen, zijt gij verdwenen, volgend slechts eene ingeving uwer onbestendigheid.

Maar in mij leeft gij voort, schoon mij van u niets anders is gebleven dan de herinnering, zoo lijk de knaap die den vlinder dien hij volgde meenend te vatten, op zijne vingeren slechts het spoor

[p. 121]

vindt van wat glinsterende stofjes goud, en ik wil dit mooie gedenken zelfs niet bezwaren met mij af te vragen waarom gij zijt heengegaan.

Ik kan niet bitter zijn wanneer ik aan u denk; ik weet het, mijne vingeren waren te ruw om het teedere vlindertje vast te houden dat gij zijt geweest. Het allerbeste hebt ge mij gegeven: de zon uwer lente en den lach uwer jeugd; en gij hebt niet, koket lachend meisje, hebt nooit zelfs vermoed wat uwe liefde voor mij is geweest noch de leegte die er mij is gebleven toen gij verdweent lijk de zon in den herfst.

O lieve kleine Cérisette, telkens nog als de rozen bloeien komt uw herinnering tot mij als zweefde er uw zieltje op dien lentegeur; en toch, telkens ik aan u denk moet ik mij niet folterend pijnigen bij de vraag waar gij nu moogt zijn, in welke ander armen gij moogt rusten, of dat gij

[p. 122]

lijk zooveel anderen des avonds ronddwaalt op het voetpad van Sebasto?

Ik toch, ik had u altijd, kleine Cérisette, altijd zoo lief gehad.

1910.

EINDE