Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

[p. IV]

 

En wilt van 't goede werck noyt wycken:

 

Om 't oordeel dat de menschen strycken.

[p. V]

Cort begryp.
Van het In-houdt van dit Boecxken.

IN dit Hofken, zult sien gheplant,
Twee wyngaerden heel vast in't landt,
D'eersten staet op een smalle baen,
Langhst waermen moet ten Hemel gaen.
De tweede baen zult breeder sien,
Wat ruym voor werelijcke lien;
Zult hooren dan wat Godt mishaeght,
Sien wie der zielen wyngaert knaeght.
De vossen zijn veel in't ghetal,
Die brenghen ons tot sonden val:
Maer Godts Enghel door goeden raedt,
Gheeft medecyn tot al dat quaedt;
Waer door men Godt oprecht behaeght,
't Venyn der vossen al verjaeght:
Dan volght Christus gheboort en doot,
't Beclagh dat hy doet in den noot,
Van syn Moeder en and'ren Sant,
Dit zijn blommen aldaer gheplant.
Dit Hofken nu doorwandelt wel,
Zult leeren temmen 't vleesch rebel,

[p. VI]

 

Den erfgront met dees vruchtjens coopt,

 

Waer door de ziel ten Hemel loopt,

 

En zijt niet scherp om 't gheen raeckt Godt,

 

Niet mytjen vroet, en stuyver sot;

 

Eylaes! 't ghelt niet licht en verveelt,

 

Om 't ghen' sich deur de kele speelt,

 

En daermen van dien wyn of bier,

 

S'anderdaghs heeft doch niet een sier:

 

Maer dit Hofken ghebauwt tot Ghendt

 

't Ghewas en neemt soo haest gheen endt,

 

De blomtjens, vruchten, blaeders groen,

 

Die blyven langher in't saysoen;

 

Proeft d'een vrucht voor, en d'ander naer,

 

Ghy zult hun kracht haest zijn ghewaer,

 

Som' schynen bitter in den smaeck,

 

Maer daer naer volght des gheest vermaeck.

DIt Boexken dan niemandt versteeckt,
Leest en besiet waer af dat spreeckt,
Dit Landeken eens wel besiet,
Ten minsten daer wat ghelt af biet;
In't eynde van een weke maer,
En zult ghy dat niet zijn ghewaer;
Vaert wel met Christus nu verryst,
En Gheestelijcken ziele spyst.

Godt is't beghin, en ent, Den voortganck, 't fondament.