Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Vanden Vos der Gulsigheyt.

Stemme: En dat den wyn soo vele kost.
Ofte Trompet maryn.

EY desen dicken, vetten vos, al schijnt hy plomp, en slecht,
Veel meer quaet dan-men peysen kan, die loose beest uytrecht;
Hy komt eerst als een sier, op veelderley manier,
Den mensch vleych, en verleyen, door playsier.

Dit vosken weet soo wel den keer, het gulsigh deurken kent,

Hy heefter dickwils noch al meer, gebrocht tot dees ellent;
Soo haest dien vos in sluymt, strangh leven dan verruymt
En den veughel, met den vleughel, wordt ghepluymt.

Laes! den yver der zielen glans, den luyster is vergaen,

Door gulsicheyt heel duyster wert, dien smuyck comt hem verraen;
't Verstandt nu plomp, en bot, maeckt schutsel tusschen Godt,
'm Hoort sich mallen, clappen, rallen als den sot.

Godts dienaer dan soo uytghek[e]ert, heel naer het voskens wensch

Dien gheestelijcken dan maer schijnt, te zijn een weer'lijck mensch.

[p. 19]

 

's Vleesch lust sich heel beswaert, den esel toeft, en spaert;

 

Quae ghepeysen, doen hem deysen, achterwaert.

 

Ach! lieve kindt dees peste schaut, neemt soberlijck den noot,

 

Op dat u ziel oock onversiens, en sterft alsoo de doot;

 

Soo blijft u ziele claer, en zult Godt zijn ghewaer,

 

Hem aencleven, stichtigh leven, openbaer.